ملخص الجهاز:
"هرچند که تحقیق بیشتر در خصوص زمینهها و راهبردهای سینمایی پورتوریکو بهویژه قبل از تحلیل گرایشهای خاص و فیلم/ویدئوهایی که بتوانند در اولویت این مقاله باشند ضروری به نظر میرسد،2با این حال سوالاتی را بهعنوان راهنمایی بر تأمل حاضر مطرح میکنم:زنان پورتوریکویی در ساخت فیلم/ ویدئوهایشان از چه راهکارهای(مضمونی و بازنمودی)استفاده کردهاند؟آیا هیچ نقاط بارزی از همگرایی یا واگرایی میان آثار فیلم/ویدئوسازان زن پورتوریکو و آنها که مقیم آمریکا هستند دیده میشود؟و اگر چنین است،چگونه میتوان این تفاوتها و تشابهات را توجیه کرد؟در نهایت،و چه بسا برای این مقاله با اهمیتتر اینکه:چگونه میتوان فیلمهای زنان پورتوریکویی را تفسیر کرد تا برای پورتوریکوییهای مقیم جزیره یا ایالات متحده فضای بحث وسیعتر و بیشتری درباره مسائل حیاتی فرهنگ و سیاست فراهم شود؟ در این مقاله تلاش خواهم کرد تا طراحی از ساختارهای اجتماعی، مخاطب مدار و سیاسی را در برخی از تولیدات مستقل سینمای پورتوریکو ارائه کنم.
کوتز در این مورد اظهار میدارد: «اما نوع دیگری از جذابیت هم وجود دارد که فیلم مستند میتواند برای زنان فیلمساز آمریکای لاتین به ارمغان آورد؛جذابیت پرداختن به آدمهایی که نادیده گرفته میشوند و یا آنچنان و باید در رسانههای مسلط جامعه نشان داده نمیشوند تا بتوانند گواهی بر واقعیت خود،فرهنگ و یا ادراکات شان باشند.
این تصویر،با فرض باور به انی مسأله که زنان بیش از جماعتی قربانیاند،خواهان طرح پرسشی است: چرا اکثر پورتوریکوییها(زنان و مردان)،به رغم استعمار طلبی، اجبار به عقیم سازی،و فقر،باز هم همچنان موافق رابطه نزدیک با آمریکا هستند؟ دو نمونه مسأله دیگر درون فیلم،شیوههایی که با آن تجربیات سینمایی زنان پورتوریکو از الگوی کلان روایات ضد امپریالیستی ریشه گرفته را مطرح میکند؛روایتی که مانع از تحلیلی«جنسیت -ویژه»یا خوانشی ضد استعماری است که در ملی گرایی خود تردید میکند."