ملخص الجهاز:
"بر این اساس، مقاله ضمن تعریف دو نظام نوآوری تکنولوژیک و نظام ملی نوآوری تکنولوژیک و تمایز بین آنها، پیوندهای نظام ملی نوآوری تکنولوژیک را مطالعه و پیوندهای موجود در بین دو عنصر بنیادی این نظام یعنی دانشگاه و صنعت را در ایران به روش آزمون علی گرانجر(Granger)تحلیل و نتیجهگیری میکند که بین دو عنصر فوق رابطه کامل و متقابل وجود ندارد.
فرض ضمنی تمام این کوشش آن است که مشکل توسعه نیافتگی دو نهاد دانشگاه و صنعت عدم همکاری آنهاست، چرا که اگر با یکدیگر همکاری متقابل داشته باشند و سمینارهای علمی، تکنولوژیک و صنعتی مشترک برگزار کنند و همچنین طرحهای مشترک اجرا نمایند، هر دو رشد پیدا میکنند و موجب توسعه ملی میشوند.
لذا دیگر مخارج سرمایه انسانی و مخارج تحقیق و توسعه از صنعت(مجموعه بنگاهها)تأمین نمیشود و لزومی هم ندارد دو زیر نظام، نظام ملی نوآوری تکنولوژیک چه از نظر سرمایه انسانی و چه از نظر تکنولوژی-به گونهای متوازن و سازگار با یکدیگر فعالیت کنند و رشد و توسعه یابند و هر یک اثر توسعهای بر دیگری داشته باشند.
جدول 5-آزمون ریشه واحد و یکپارچگی {T سری زمانی آمار ADT مقدار بحرانی نتیجه R 085/2 694/3 ناایستا GR 24/3 955/1 ایستا (R,GDP) 538/4 1655/4 یکپارچه (GR,GGDP) 661/3 5907/3 یکپارچه T جهت بررسی علی این موضوع در مورد ایران، ابتدا باید کارکرد تحقیقاتی دانشگاه و کارکرد صنعت را با یک متغیر رشته(سری)زمانی نشان دهیم.
این بحث با کمی سادهسازی با روش اقتصادسنجی، یعنی با تحلیل علی گرانجر انجام گرفت و این نتیجه حاصل گردید که در محدوده، بحث مطرح شده در این مقاله میتوان، از دید تحقیق و توسعه، پیوندی بین دو عضو اصلی نظام ملی نوآواری تکنولوژی-یعنی دانشگاه و صنعت-در ایران مشاهده کرد."