خلاصة:
مولوی، همواره یکی از شاعران هنجارشکن به شمار آمده است. دامنه این هنجارشکنی که اساس سبک ویژه مولانا را تشکیل می دهد، در غزلیات شمس از دیگر آثار وی گسترده تر است. از این رو، شمار فراوانی از غزل های وی از نظر ساختار و درون مایه با دیگر غزل های فارسی متفاوت جلوه می کنند. از ویژگی های مولوی در عرصه غزل پردازی، گنجاندن داستان در غزل است. گاه غزل های او داستانی مستقل را باز می گویند. در بیشتر این موارد، سروده به مثنوی ماننده تر است تا غزل. غزلی که در این پژوهش مورد بررسی قرار می گیرد در غزلیات شمس دیده می شود، اما از نظر شمار ابیات (45 بیت) به قصیده و از نظر مضمون و محتوا، به مثنوی می ماند. مولوی در غزل یاد شده، از شخصیت پردازی و شیوه داستان در داستان بهره جسته است. همچنین سنت شکنی های او در عرصه داستان پردازی، روایت گنجانده در این سروده را به داستان هایی با صناعت مدرن نزدیک کرده است. از این رو، در این مقاله تلاش شده است تا افزون بر تحلیل ساختاری غزل، ساختار روایی آن نیز بررسی گردد و کارکردهای داستانی آن باز نموده شود.
Kenayeh" is one of the most important devices for transferring meaning and concepts in persian language which has a crucial tou in rhetoric.
Irony as well، in English language and in western rhetoric enjoys a special position to convey the message.
In dictionaries of literary terms،"kenayeh" has been referred to as a synonym for irony; evidence shows that what westerners call irony is much different from Persian kenayeh though similarities can be seen between these two words. Persian "kenayeh" is usually categorized as adjective "kenayeh"، substantive"kenayeh"، verb" kenayeh" as well as near or remote "kenayeh". Or it has been divided to "eama، talvih، ramz and tariz" and this categorization is often used in short phrases of statements. While irony is mostly categorized with respect to the structure and content and concerns generalities such as verbal irony، structural irony، dramatic irony، Socratic irony، cosmic irony etc. In this paper similarities and dissimilarities of these two concepts will be briefly discussed.