خلاصة:
در این تحقیق به دنبال یافتن مدلی برای همبستگی اجتماعی و وحدت فرهنگی در ایران هستیم؛ الگویی که براساس آن تنوع قومی و فرهنگی به عنوان چالشی در برابر همبستگی ملی قرار نگیرد و به فرصتی برای غنای فرهنگی جامعه تبدیل گردد. ابتدا دیدگاه های اساسی مربوط به فرهنگ، قومیت و ملت مورد بررسی قرار می گیرد و آنگاه مفاهیم مربوط به سیاست های میان و درون فرهنگی و آثار اجتماعی و سیاسی آنها را مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهیم؛ سیاست هایی که هرکدام در یک منطقه جغرافیای متولد شده اند و با حوادث تاریخی خاص آن جامعه پیوند خورده و مورد تجربه قرار گرفته اند. امکان تحقق هرکدام از سیاست های ارتباط فرهنگی در رابطه با اقوام مختلف موجود در ایران باید با توجه به همه ابعاد جغرافیایی، سیاسی، تاریخی و فرهنگی اجتماعی ایران باشد. از این رو، در این تحقیق سیاست های ارتباطات فرهنگی در خصوص ایران مورد ارزیابی قرار گرفته و مدل مناسبی (وحدت ساختاری و تکثر فرهنگی) ارائه شده است که موجب تقویت مفهوم ملت و یکپارچگی ملی و در عین حال تنوع و غنای فرهنگی می گردد.
ملخص الجهاز:
"فرهنگ و قومیتمدلی برای ارتباطات فرهنگی در ایران1 یونس نوربخش2 استادیار گروه مطالعات آلمان دانشگاه تهران کیده {IBدر این تحقیق به دنبال یافتن مدلی برای همبستگی اجتماعی و وحدت فرهنگی در ایرانهستیم؛الگویی که براساس آن تنوع قومی و فرهنگی به عنوان چالشی در برابر همبستگیملی قرار نگیرد و به فرصتی برای غنای فرهنگی جامعه تبدیل گردد.
«قومیت عبارت است از گروهی که از نظرزیستشناسی،حداقل چند نسل پایندگی و ماندگاری داشته باشند،ارزشهای فرهنگی مشترکداشته باشند،فضای ویژه ارتباطی و کنش و واکنش مخصوص به خود را داشته باشند،به عنوانواقعیتی جداگانه از دیگر گروهها،خود را بشناسند و دیگران نیز آنها را به این عنوان بپذیرند»(به نقل از خوبروی پاک،همان:17،پلنهول،1979:15) (1) egional (2) Local (3) Global (4) Ethnisch از این مفهوم قبلا معانی دیگری فهمیده میشد،اما مفهوم جدید قوم،که در دهۀ 60 قرنبیستم پس از جنگ جهانی دوم همزمان با تشکیل دولتهای تازه به استقلال رسیده،مطرحگردید،در برابر ملت قرار گرفت.
در این نوع جوامع که جامعه خواههان حفظ تفاوتهایفرهنگی و قومی است،حکومت در مسیر ذیل تلاش خواهد کرد: -حفظ تفاوتهای قومی و ایجاد شرایط مساعد و برابر برای همه آنها؛ -اعطای نوعی خودمختاری فرهنگی و محلی؛ -تقسیم مناصب اداری و سیاسی به طور مساوی در بین آنها؛ -استفاده از روشهای خشن نظیر تقسیم قومی،اخراج و قتل برای مدیریت قومی درصورت نیاز؛ عدم انگیزه کافی دولت برای توسعه روابط میان فرهنگی و اولویت دادن و لزوم حراست ازآن؛دولت انگیزه کافی برای توسعه روابط میان فرهنگی ندارد،بلکه حراست از آنها را اولویتخود میداند."