ملخص الجهاز:
"اگرروزی یک بازیگر جوان برای اولین مصاحبه به دفتر منبیاید،من میدانم که زانوهایش میلرزد و کف دستانش عرقکردهاند و من بیشترین تلاش خود را میکنم تا او را کمی آرام کنم و این برای من کار آسانی نیست چرا که من بهعنوان کارگردان باید بتوانم شخصیت او را در شرایطیطبیعی مورد تحلیل قرار دهم و نه در حالیکه او دچارهیجانات غیرقابل تحملی است و تنها سعی دارد خود راخونسرد جلوه دهد.
در این اجراها،کارگردان در جستجوی موارد مختلفی است:در مدت زمانی که بازیگر در اختیار داشته،تا چه حد خود راآماده کرده است؟ آیا آنقدر آماده است بتواند به«همراه»بازیگر نقش دوم بهایفای نقش خودش بپردازد؟چه اندازه بر نقش خود تسلطدارد؟به گفتهی نقش دوم گوش میدهد؟اگر لازم باشد،موقعصحبت با بازیگر نقش دوم به او چشم میدوزد؟آیاواکنشهایش فی البداهه و طبیعی است و یا ساختگی وتصنعی به نظر میرسد؟رفتارهایش تا چه اندازه زنده به نظرمیآیند؟اگر در صحنه خندههای قهقههآمیزی وجود دارد،آیا میتواند به راحتی بخندد؟اگر موضوع گریهآور است آیامیتواند اشک بریزد و اگر قرار است عصبانی شود تا چه حدمیتواند لحن کلام خود را تغییر دهد؟من برای انتخاب یکبازیگر خوب،به دنبال بازیگری که برای همهی این مواردنمرهی بیست کسب کند نیستم.
بازیگران در صورتیکه بسیار مکانیکی نباشد(که به نظر مناصلا چنین بازیگری نباید فیلم بازی کند)معمولا دراجراهایشان در برداشتهای مختلف تفاوتهای ظریف واندکی دیده میشود و این تفاوتهای ظریف هستند کهبازیگر مقابل باید در پی آنها باشد."