ملخص الجهاز:
"سیاست خارجی مشترک اروپا برآیند مواضع اتخاذ شده از طرف کشورهای اروپایی عضو جامعه اقتصادی اروپا و پس از ملحوظ داشتن جنبههای اجرایی آن و در جهت تحقق اهداف: حفظ صلح بین المللی،کنترل تسلیحات،توسعه روابط با کشورهای جهان سوم و پیشرفته صنعتی، تا قبل از پایان جنگ سرد برقراری روابط اقتصادی و سیاسی با کشورهای سوسیالیستی،بوده است (کیانی،1387:59) با وجود اینکه وحدت سیاسی اروپا هدف نهایی بنیانگذاران جامعه اقتصادی اروپا با بازار مشترک در مارس 1957 بوده ولی همکاری سیاسی اروپا به علت عدم وجود تشکیلات منسجم سیاسی و عدم وضع قوانین الزامآور بیشتر جنبه مشورتی داشت تا اینکه در سال 1985 با تصویب طرح قانون واحد اروپایی توسط جامعه اقتصادی اروپا،همکاری سیاسی اروپا بعنوان یک نهاد سیاسی مطرح و ایجاد شد که در سطوح بین المللی و منطقهای عهدهدار امور سیاست خارجی،دفاع از حقوق بشر و آزادیهای فردی، دموکراسی،منافع اقتصادی و امنیت بازار مشترک در مقابل جهان خارج از این مجموعه،تقویت ناتو و مواجهه با تعرض احتمالی اعضای پیمان ورشو از جمله اهداف و وظایف آن بشمار میرفت(کیانی، 1387:59).
چنانچه فرانسه و آلمان مبادرت به افزایش بودجه نظامی و دفاعی،افزایش کمکهای خارجی و مدرنیزه کردن اقتصاد خود نمایند در اینصورت نسبت هزینههای دولتی آنها به تولید ناخالص داخلی که در پیمان ماستریخت مطرح شده به شدت افزایش خواهد یافت و بنوبه خود نقض مقررات این پیمان که آلمان و فرانسه آن را نقطه عطف پیشرفت و هسته و محور اصلی اروپا جهت تحقق وحدت نام بردهاند، محسوب میشود(تیزبیت،1378:248) ارزیابی سیاست خارجی و امنیتی مشترک اروپایی با تجارب حاصل از دوره نخست که از 1 نوامبر 1993 تا 1 ژوئیه 1995 بوده و بعنوان دوره حد فاصل نامیده شده،طی اجلاس کنفرانس بین حکومتی14 در سال 1996 سعی شد برخی از مقررات قرارداد ماستریخت اصلاح شود."