Abstract:
شوشتر، شهری کهن در خوزستان میباشد که فرهنگ و تمدن دیرینهای داشته است و به خاطر موقعیت طبیعی و جغرافیایی و داشتن استحامات نظامی همچون قلعه سلاسل، مورد توجه حکومت ها و پادشاهان بوده است. در این پژوهش سعی بر این است که زوایای پنهان فرهنگ عامه مردم شوشتر در دوره قاجار و پهلوی را آشکار سازیم. پرسش این پژوهش این است که فرهنگ عامیانه مردم شوشتر چه نقشی در تداوم سنتها و باورهای مردم شوشتر داشته است؟ پاسخ این است که فرهنگ عامیانه و مردمی شوشتر در انتقال سنتها و باورها به نسل نوین بسیار تاثیر گذار بوده است و تداوم این سنتها و باورها را به دنبال داشته است. در این تحقیق از روش تحلیلی- توصیفی و مبتنی بر منابع کتابخانهای و تاریخ شفاهی استفاده شده است
Machine summary:
"با آنکه شوشتر مجاور اعراب بود؛ اما بعد از گذشت چهارده قرن از سقوط دولت ساسانی نه تنها تحت سیطره آن در نیامده بلکه در مقایسه با سایر شهرهای ایران که فاصله دورتری از اعراب و ممالک عربی داشتند از فارسی خالصتری برخوردار است و این غنای فرهنگ و زبان مردم شوشتر را ثابت میکند(خدایی، 1385: 1).
نحوهی این بازی بدین گونه بود که بازیکنان در یک سمت میدان پراکنده میشوند و یک نفر که قبلا با قرعه انتخاب کردهاند، در سمت دیگر که آن را «بالا» میگویند آمده، توپ را با تخته به هوا پرتاب میکند و توپ به طرف بازیکنان اوج میگیرد و هریک از آنان توپ را از هوا گرفت، بالاآمده، توپ میزند و اگر به زمین افتاد، همان نفر اول دوباره توپ میزند و تا خسته نشدهاند، بازی را به همین نحو ادامه میدهند(نیرومند، 1384 : 50) مراسم چاووشی یا چاووشخوانی چاووش واژه ترکی است، به معنای جارچی، پیک، پیشرو کاروان، کسی که دعوت رفتن به زیارت عتبات عالیات و خانه خدا کند(فروغی،1381: 19).
سابقا در شوشتر چاووشخوانان با در دست گرفتن بیرقی سبز روانه کوچهها و محلهها میشدند و با صدایی بلند و آوازی اغلب محزون، اشعاری ویژه ای را میخواندند که معمولا برای زیارت مزار امام حسین با این مصراع شروع میکردند: «هر که دارد هوس کرب و بلا دارد بسم الله» و بدین صورت اعلام آمادگی که کاروانی قصد عزیمت به عتبات عالیات دارد."