Abstract:
سازمان جهانی بهداشت برنامة مهارتهای زندگی را بهعنوان
ابزاری برای پرورش این مهارت ها در جوانان در جهت انتخغاب
شیوة زندگی سالم و کسب حد مطلوب رفاه جسمی, روانی
و اجتماعی معرفی کرده است. برحسب فرهنگ متداول, بر
تواناییهای مختلفی تاکید میشود. سازمان جهانی بهداشت
مهارتهای زیر را بهعنوان مهارتهای اساسی در نظر میگیرد:
۱ تصمیم گیری
۳ حل مسئله
۳ تفکر خلاق
۴ تفکر نقاد
۵. ارتباط مور
۶ روابط بین فردی
۷ خودآگاهی
۸. همدلی
٩ ادارة هیجانها
۰ ادارة تنشها
«یونیسف» سطوح متعددی برای مهارتهای زندگی است:
مهارتهای روانی و اجتماعی پایه (عمدتا توسط ارزشهای
فرهنگی و اجتماعی شکل میگیرد)؛
و مهارتهای موقعیتهای ویژه (مثل مذاکره؛ جرئتمندی, حل
تعارض)؛
و مهارتهای کاربردی (مثل رد پیشنهاد مصرف مواد).
در ایران نیز از سالها پیش آموزش این مهارتها برای
دانش آموزان آغاز شده است که علیرغم محدود بودن مراکزی
که این آموزشها ارائه شدهاند. اما حجم نمونه با مداخلات انجام
شده در بسیاری کشورهای مجری طرح فوق برابری میکند و نشان
از اثربخشی مداخلات انجام شده دارد. [بینا و همکاران» ۱۳۷۸].
بنابراین» آموزش مها رتهای زندگی رامی توان به دوصورت اجر کرد:
۱. آموزش مهارتهای زندگی بهطور عام با هدف ارتقای سلامت
و بهداشت روان و ایجاد رفتارها و تعاملات سالم.
2. آموزش مهارتهای اختصاصی و ویژه با هدف پیشگیری از
یک آسیب مشخص, مانند آموزش مهارت قاطعیت درمقابل فشار
گروه بهمنظور پیشگیری از سوء مصرف دارو.
حال با توجه به نقش اساسی آموزش مهارتهای زندگی در
پیشگیری از آسیبهای اجتماعی, باید اهمیت بیشتری برای
ارزشیابی کیفیت دورههای آموزش مهارتهای زندگی قائل
شدتا از این طریق,ضمن شناسایی ضعفها و آسیبها. در
راستای بهبود آنها گام برداشت. بر این اساس,» هدف کلی از
انجام این تحقیق ارزیابی دورههای آموزش مهارتهای زندگی به
منظور شناسایی آسیبهای این دورهها از دیدگاه دانش آموزان
دبیرستانهای شهر «باسوج» بوده است که در سال تحصیلی
۱۳۸۸۹ دورههای آموزش مهارتهای زندگی را فرا گرفتند.
در این تحقیق کیفیت دورههای مذکور مورد ارزیابی قرار گرفت
تا نقاط ضعف آن شناسایی و راهکارهایی در جهت رفع آسیبها
و ضعفها ارآئه شود.