Abstract:
هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی رواندرمانی مثبتنگر به شیوهی گروهی بر افزایش شادکامی و امید در بیماران مبتلا به ویتیلیگو (پیسی) بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی (پیشآزمون – پسآزمون با گروه کنترل) بود. جامعه آماری را کلیهی مردان و زنان مراجعهکنندهی مبتلا به ویتیلیگو در شهرستان کاشمر تشکیل دادند. با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس، تعداد 30 نفر انتخاب شدند. به منظور جمعآوری دادهها از پرسشنامه شادکامی آکسفورد و پرسشنامه امیدواری اشنایدر و همکاران استفاده شد. جهت تحلیل دادهها، از آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون تحلیل کوواریانس) استفاده شد. یافتههای به دست آمده نشان داد که میانگین نمرات شادکامی و امید در پسآزمون گروه آزمایش بهطور معناداری از میانگین نمرات پسآزمون در گروه کنترل بالاتر است. بر اساس یافتههای این تحقیق میتوان گفت که رواندرمانی مثبتنگر به شیوهی گروهی در افزایش امید و شادکامی در بیماران ویتیلیگو مؤثر است.
Machine summary:
"افراد زندگیشان را به صورت قضاوت Mofty Taneja Parsad, Pandhi, Dogra, Kanwar, & Kumar Strawbridge, Cohen, Shema, & Kaplan You, Furlong, Felix, Sharkey, & Tanigawa کلی (مانند رضایتمندی از زندگی یا احساس خرسندی) یا به صورت ارزیابی از حیطههای خاص زندگیشان (مانند ازدواج یا کار) و احساسات هیجانی اخیر خود در رابطه با آنچه برایشان رخ داده است (هیجانات خوشایند که از ارزیابیهای مثبت تجربیات فردی ناشی میشود) را مورد بررسی و ارزیابی قرار میدهند (دیینر،2007).
آزمون یکسانی شیب خط رگرسیون برای گروههای آزمایش و شاهد (رجوع شود به تصویر صفحه) نتایج جدول 7 نشان میدهد که مقدار F محاسبه شده برای اثر مذکور در این مورد نیز معنیدار نیست، لذا شیب خط رگرسیون برای گروههای آزمایش و کنترل یکسان است (تعامل بین شرایط آزمایشی و متغیر همپراش معنیدار نیست) و استفاده از تحلیل کواریانس بلامانع است.
شاخص- تحلیل کوواریانس تأثیر عضویت گروهی بر امیدواری و ابعاد آن در مرحله پسآزمون بین گروه آزمایش و کنترل (رجوع شود به تصویر صفحه) نتایج تجزیه و تحلیل کوواریانس جدول 8 نشان میدهد که با حذف اثر پیشآزمون امیدواری بهعنوان متغیر همپراش اثر اصلی رواندرمانی مثبتنگر بر نمرههای پسآزمون معنیدار است.
که این نتیجه با کار خدادادی سنگده و همکاران (1393) که در پژوهشی با عنوان اثربخشی رواندرمانی مثبتنگر به شیوهگروهی بر افزایش شادکامی مادران کودکان با نیازهای ویژه انجام دادند که نشان داد که رواندرمانی مثبتنگر به شیوه گروهی بر افزایش شادکامی مادران مؤثر بوده است، همسو بوده است و همچنین با تحقیق حریری و خدامی (2011) که در پژوهشی با عنوان استفاده از آموزش مثبتنگری و شادکامی به سالمندان شهر تهران دریافتند که این آموزش میتواند بهطور معناداری منجر به سلامت روانی و افزایش امید آنان گردد."