Abstract:
قرآن پژوهان اروپایی در طول تاریخ استشراقی خودشان، سعی نمودهاند از راههای مختلفی، کتاب آسمانی مسلمانان را مخدوش جلوه بدهند. ایراد شبهه در زمینه تاریخ قرآن کریم، محتوا، زبان قرآن کریم و نیز خدشه درباره ریشهها و مبانی قرآن کریم، از جمله آنها است. همین گونه، ادعای وجود خطاهای نحوی هم، یکی دیگر از شبهات مطرح توسط آنها به شمار میآید. آنان در واقع، با ایجاد شبهه در وحیانیت قرآن، نبوت پیامبر، صیانت قرآن و بالاخره با نفی اعجاز قرآن، میخواهند هیمنه و برتری شکلی و محتوایی قرآن نسبت به کتابهای آسمانی تورات و انجیل را به گمان خود از بین ببرند. ادعای وجود خطاهای نحوی در قرآن کریم، یکی از آن نمونههاست که از طرف قرآن پژوهان مسلمان با پاسخهای دقیق، عالمانه و عمیق مواجه شده است؛ چرا که خود آنان در کتابهای تفسری خود، به موارد مذکور به عنوان «شبهه» اشاره نموده و پاسخ دادهاند. نوشتار حاضر، با شیوه توصیفی و تحلیلی تلاش نموده است با پاسخهای قاطع و مستدل، واهی بودن ادعاهای آنان را آشکار مینماید.
Throughout their orientalistic history, European Qur'anic researchers have tried in many ways to distort the Muslim scripture. Some of them are sowing doubts about the history of the Holy Quran, the content, the language of the Holy Qur'an, as well as the doubts to the basics and foundations of the Holy Quran. Likewise, claiming syntactic errors of the Quran is another suspicion. In fact, they are trying to undermine supposedly the form and content superiority of the Qur'an over the scriptures of the Torah and the Bible by casting doubt on the Quranic revelation, the Prophet's prophecy, the preservation of the Qur'an, and finally by denying the miracle of the Qur'an. The claim of syntactic errors in the Holy Qur'an is one of those instances that Muslim scholars have come up with precise, wise and profound answers because they themselves refer to these as "doubts" in their commentary books and reply have given. The present paper has attempted in a descriptive and analytical manner with concise and decisive responses to reveal the hollowness of their allegations.
Machine summary:
بررسی و نقد مفسران شیعه در باره صحت استعمال «وَ الصَّابِرِینَ» در آیه 177سوره بقره به وجوهات ذیل اشاره نمودهاند: الف) برخی از مفسران مانند ملامحسن فیض کاشانی و علامه طباطبایی به نکتههای ادبی و بلاغی در علت منصوب آمدن «الصابرین» اشاره مینمایند و آن این که نصب آن به دلیل تقدیر اخص و اذکر و غیر این دو است و دیگر این که خداوند، این را به جمله «الموفون» عطف نفرمود تا به فضیلت و مدح صفت صبر در میان صفات انسانی اشاره بنماید.
بررسی و نقد مفسران در باره اثبات صحت استعمال در آیه فوق، به موارد ذیل اشاره نمودهاند: الف) مرحوم طبرسی (طبرسی، 1377: 1/ 476) و برخی دیگر از مفسران همانند علامه مغنیه (مغنیه، المبین، بیتا: 1/ 219) بر این باور است که «اسباط» تمیز نیست تا لزوما به صورت مفرد بیاید؛ چرا که «أسباط» (که معدود است) بدل از (عدد) اثنتى عشره است (یعنى قطّعناهم اسباطا) و تمیز عدد حذف شده و تقدیر آن اثنتى عشرة فرقة مىباشد.
بررسی و نقد مفسرین در اثبات صحت استعمال موجود در آیه شریفه به نکات ذیل اشاره نمودهاند: الف) بعضی از مفسران (مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، 1374: 13/ 355) بیان داشته اند که در ادبیات عرب معمول است که اگر فاعل اسم ظاهر باشد، فعل مفرد آورده مىشود ولى این یک قاعده کلى و همیشگى نیست گاه به علل خاصى فعل را به صورت جمع و فاعل را اسم ظاهر مىآورند، جمله «وَ أَسَرُّوا النَّجْوَى الَّذِینَ ظَلَمُوا» نیز همین گونه است.