Abstract:
دولت گورکانیان هند یا آنچه که اروپاییان آن ها را مغولان کبیر می نامیدند، سلسله ای بود که از خراسان بزرگ برخاسته و از این جهت پیوند تامی با فرهنگ ایرانی داشت. تسلط بلند مدت آن ها بر هند، باعث گردید که یکی از مهم ترین دوران تمدنی و فرهنگی در هند رقم خورد. در این برهه زمانی، پیوند فرهنگی بین ایران و هند رو به افزایش گذاشت، به گونه ای که زبان و ادبیات فارسی، زبان رسمی دربار گورکانیان شد و علاقه ی آن ها به ادب فارسی موجب شد بسیاری از شاعران ایرانی به هند روی آورند. این امر موجب ترویج زبان و ادب فارسی در هند گردید. در این توسعه زبانی و ادبی، گذشته از سطح حکومت، بین دو تمدن باستانی ایران و هند مراودات بیشتری صورت گرفت که در بعد ادبی توسعه ادبیات فارسی در هند و در بعد معنا، توسعه ی افکار، لغات و زندگی هندی در شعر شاعران ایرانی بود. از این رو، دورانی که ادبیات فارسی در هند توسعه یافت، پیوند فرهنگی بین ملت نیز بیشتر گردید. در این پژوهش، محقق در پی آن است تا با بررسی دیوان های اشعار دوره صفویه به این پرسش پاسخ دهد که مشخص سازد به چه میزان فرهنگ و ادب فارسی در هند توسعه یافته و به چه میزان فرهنگ هندی در زبان فارسی نفوذ کرده بود؟ برای پاسخ به این سوال، ابتدا دیوان های اشعار فارسی که در هند سروده شده و شاعران ایرانی مقیم هند و هندیان فارسی سرا مورد بررسی قرار خواهند گرفت؛ سپس فرهنگ هندی را در اشعار شاعران ایرانی بررسی خواهیم نمود.
Machine summary:
سپس در آنجا دستور ساخت شهر فوران اردشير را داد (دينوري،١٣٨٤: ٧٢) که ميتوان تصور کرد دسته اي از نظاميان به همراه کشتيهاي جنگي ايران در آن جا حضور دايم داشته تا نه تنها امنيت آمدوشد کشتيهاي نظامي و تجاري را بر عهده بگيرند، بلکه در صورت نياز در جنگ هاي دريايي احتمالي با مناطق عربنشين نيز نيرويي آماده و قابل دسترس باشند و مجال هرگونه قدرتنمايي دريايي اعراب و اقوام ديگر را از آنها سلب سازند يا به زبان ديگر خود قدرت دريايي اول در اين منطقه باشند.
او که درآن سن وسال توان جنگي و رزمي را در خود ميديد، در نخستين اقدام سعي فراوان در بيرون راندن اعراب مهاجم و مزاحم نمود و در ابتداي کار به تقويت نيروي دريايي در خليج فارس و ساختن کشتيهاي تجاري و جنگي فرمان داده، سپس در اين مورد آموزش و تعليم لازم و مخصوص به افراد داده شد و هنگامي که مقدمات را آمادهساخت در ميان سپاهيان خود تعداد هزار نفر (بلعمي،٧٩٧:١٣٨٦) و يا آنگونه که برخي منابع گزارش کردهاند دوازده هزار نفر از آنهايي که زبده و سوارکار بودند، برگزيد (تجارب الامم في اخبار ملوک العرب و العجم ، ١٣٧٣: ٢٠٧).
»(زرين کوب،١٣٧٤: ١٩٤) را گرفته و به عنوان غنيمت جنگي با خود به ايران آورد، امّا شايد نقطۀ مهم اين لشکرکشي در اين بود که اين اولين جنگ دريايي در خليج فارس پس از لشکرکشي سناخريب به حساب ميآيد که از آن در تاريخ ذکري شده است (ويلسون،١٣٦٦: ٦٥ ؛ سايکس ،١٣٦٨: ٥٦١/١).