Abstract:
در ماه رمضان سال چهل هجری، یکی از دردناک ترین رویدادهای تاریخ شیعه در مسجد کوفه رقم خورد. در این روز، عبدالرحمن بن ملجم مرادی که رسول خدا (ص) او را «شقی ترین بندگان خدا» خوانده بود، با شمشیر زهرآگین خود، فرق بهترین بنده خدا در روی زمین را شکافت. هنگام نماز صبح نوزدهم رمضان، نه شمشیر ابن ملجم، که شمشیر جهل و کینه خوارج بود که در محراب مسجد کوفه، محاسن امیرمومنان (ع) را به خون پاکش رنگین ساخت. ابن ملجم پس از موسم حج سال 39 هجری به همراه دو تن دیگر از خوارج ناراضی از نتیجه حکمیت در جنگ صفین، پیمان بستند در یک روز مشخص، معاویه، عمرو بن عاص و امیر مومنان علی (ع) را به قتل برسانند؛ هرچند یاران ابن ملجم در اقدام خود ناکام ماندند. ابن ملجم پس از ورود به کوفه در شعبان سال چهل، با خوارج این شهر دیدار کرد و در خانه اشعث بن قیس از سران خوارج، مستقر شد و پس از آشنایی با قطام، دلباخته او شد و این زن خارجی، کابین خود را کشتن امیرمومنان (ع) قرار داد. در این جنایت، افرادی ابن ملجم را یاری کردند که این نوشتار، نقش هریک از آنها را در روند شکل گیری این جنایت، آشکار می کند.
فی شهر رمضان سنة 40 هجریة، حصلت واحدة من أکثر الحوادث المؤلمة فی سجل التاریخ الشیعی فی مسجد الکوفة. والذی جری أن (أشقی خلق الله)- علی حد تعبیر النبی الأکرم محمد (ص)- عبد الرحمن بن ملجم المرادی قام بضرب أمیر المؤمنین (ع) بسیفه علی هامته الشریفة الأمر الذی أدی إلی استشهاده. والحقیقة أن سیف ابن ملجم کان یجسد خلاصة الجهل والحقد والضغینة فی قلوب الخوارج، فکان أن خضب هذا اللعین شیبة أمیر المؤمنین (ع) صبح یوم التاسع عشر من شهر رمضان أثناء إمامته المسلمین الصلاة فی المسجد.
فی سنة 39 ه. ق. وفی موسم الحج تعاهد ابن ملجم مع رجلین آخرین من الخوارج الذین لم یرتضوا تحکیم أمیر المؤمنین (ع) فی معرکة صفین علی أن یقوموا ثلاثتهم بقتل کل من معاویة وعمرو بن العاص وأمیر المؤمنین (ع) فی یوم واحد، والذی حصل أن أصحابه هؤلاء لم یوفقوا لفعلتهم علی غرار ابن ملجم.
جاء ابن ملجم سنة 40 ه. ق. إلی الکوفة فی شهر شعبان، وقام بالتقرب إلی الخوارج هناک والجلوس معهم، وأقام فی منزل أشعث ابن القیس الذی کان واحدا من رؤوس الخوارج آنذاک، وهناک حصل أن تعرف علی قطام التی أسره حبها، فکان أن جعلت مهر زواجها منه قتل علی ابن أبی طالب (ع).
مد العدید من الأشخاص ید العون والمساعدة لإبن ملجم حتی یتسنی له تحقیق ما کان یصبو إلیه، وهذا ما سنسلط الضوء علیه فی هذه المقالة حیث سنبین نهج وأسلوب کل من هؤلاء ودوره بشکل واضح فی إرتکاب هذه الجریمة الکبری.
In the month of Ramadhan, 40th A. H, one of the most painful incidents of Shia's history took place in the mosque of Koofah. That day, Abdurrehman-ibne-Muljam Muradi, the one whom the holy Prophet (PBUHH) has called as «the most wretched person among the slaves of Allah», drew a deep cut in the head of the best person on the earth, with his poisoned sword. It was not the sword of Ibne-Muljam, but the sword of ignorance and animosity of Khawarij which colored the beard of the Commander of the Faithful (a. s) with his holy blood amid the sanctuary of the Mosque of Koofah, at the time of the Morning Prayer of 19th Ramadhan.
After the season of Hajj in 39 A. H, Ibne-Muljam concluded an agreement with two other Khawarijis, who were also dissatisfied from the consequences of the matter of arbitration in the war of Siffeen, to slain down Muaviyyah, Amr-al-Aas and Ali (a. s) on a particular day; however the companions of Ibne-Muljam remained failed in their attempts.
Ibne-Muljam, after entering the city of Koofah in the month of Shaaban, 40 A. H, visited the Khawarijis of this city and stayed in the house of Ashas-ibne-Qais who was one of the heads of Khawarij, where he falls in love with Qutam after being introduced with her, whereas she also demands the murder of the Commander of the Faithful (a. s) as her marriage portion.
In this crime, various persons have aided Ibne-Muljam whereas this writing discloses the role of each of them and reveals its whole process of happening.