Abstract:
امام دارای احوال و ملکات نفسیهای است، که خدای متعال می داند؛ مانند عصمت و پاکی روح و قداست باطن و نزاهتی که با ذات امام همراه بوده و او را از هر گونه قول یا فعل غیر حقی مصون میدارد، و از اهواء و شهوات برکنار می کند، و نیز مانند علم و دانشی که با وجود آن چیزی بر او مجهول نمیماند؛ بنابراین کسی غیر از خداوند متعال نمیتواند معصوم بودن و عالم به غیب بودن فردی را تشخیص دهد؛ لذا امام امت از طرف خدای متعال منصوب می شود. در این پژوهش که با رویکردی تحلیلی- انتقادی انجام شده است، اثبات می شود انتصاب ولایت امیرالمؤمنین علی علیه السلام مطابق با نصوص قرآنی انجام شده که این مطلب با شرح واقعه غدیر خم تثبیت می شود.
The Imam has spiritual conditions and properties, which God Almighty knows; Like the infallibility and purity of the soul and the inner holiness and chastity that accompany the essence of the Imam and protect him from any unrighteous word or deed, and remove him from lusts and lusts, as well as knowledge and knowledge that with The existence of that thing does not remain unknown to him; Therefore, no one but God Almighty can recognize the innocence and knowledge of the unseen; Therefore, the Imam of the Nation is appointed by God Almighty.
In this research, which has been done with an analytical-critical approach, it is proved that the appointment of Amir al-Mo'menin Ali (as) has been done in accordance with the Qur'anic texts, which is confirmed by the description of the incident of Ghadir Khumm.
Machine summary:
- كلمات آيه ولايت 1- ادات حصر بودن حرف «إنما» حرف «إنما» ادات حصر است؛ بنابرين حکم ولايت فقط انحصار به افراد مذکور در آيه میشود؛ اما اگر این اشکال طرح شود، که شيعيان ولايت را منحصر به حضرت علی7 نميدانند؛ بلکه قائل به ائمه اثنی عشر: هستند، در پاسخ چنین گفته میشود: در موقع نزول، آيه منحصر به اين سه بوده است، خدا جل جلاله، رسول اکرم9 و حضرت علی7؛ لذا ولايت ساير ائمه: به دلايل خاص ديگری، در طول ولايت ایشان بوده است.
ممکن است اینجا اشکالی به صورت زیر طرح شود، که: حضرت علی با آن توجه خاصی كه در حال نماز خواندن داشت؛ به نحوی که در عبادت پروردگار مستغرق ميشد، چطور میتواند صدای سائل را بشنود، و حتی در حین اقامه نماز، به او توجه و کمک نماید؟ به این اشکال، به شرح زیر پاسخ داده میشود: در حال اقامه نماز، از خود غش كردن و در خدا غرق شدن، منافاتي با شنيدن صداي عبد نيازمند را ندارد؛ زيرا شنيدن صدای سائل و به او كمك كردن، نه توجه به خويش است، و نه توجه به غير است؛ بلكه عين توجه به خداي عالميان است؛ چرا كه بيگانگی از نيازمندان، نوعی بيگانگی از خدا است؛ لذا پرداخت زكات در هنگام اقامه نماز نماز، انجام عبادت در ضمن عبادت است؛ نه اینکه انجام يك عمل دنيوي در ضمن عمل اخروي باشد.
پرسش مهمی که اینجا مطرح میشود، اینکه: چه مسئله مهمی در آخرين ماههای عمر شریف پيامبر اکرم9 مطرح بوده است، كه آيه- اينچنين- درباره آن تأكيد میكند؟ و از طرف دیگر، اين همه نگرانی حضرت- که برای شخص خود نيست- برای چيست؟ همانطور که توضیح داده شد، آیه مربوط به احكام و قوانين اسلامی نیست؛ زيرا مهمترين آنها تا آن زمان، بيان شده بود.