Abstract:
قرآن کریم افزون بر آنکه آموزههای الهی در معارف دینی را به بشر میآموزد، حقایق و اسرار عالم هستی را نیز باز میگوید و این امر «اعجاز علمی قرآن» را شکل میدهد و نشانۀ وحیانی بودن آن است. سورۀ تکویر از نخستین سورههای نازله است که در آن فضایِ رو بهروشنائی جاهلیت، همگام با تبیین رستاخیز و حسابرسی، از امور کیهانی سخن میگوید و حوادث پایان هستی را به تصویر میکشد. آیات این سوره، نمونههایی گویا و باشکوه از رازگویی قرآن است، اما قابلیت انطباق آنها با پدیده هایی از عصر حاضر برخی را به تفسیرهای نادرست کشانده است. این مقاله با روشی توصیفی تحلیلی و با توجه به دیدگاههای قرآنپژوهان، لغتدانان و سیاق سوره، به بیان تفسیر درست آیات علمی سورۀ تکویر پرداخته و تفسیرهای نادرست را به نقد کشیده و اثبات کرده است، این تفسیرها با شأنیت و سیاق قرآن کریم و تعبیرات به کار رفته در آیات سازگار نیستند.
In addition to teaching divine guides in religious teachings to human beings, the Holy Qur’an also reveals the truths and secrets of the Universe. This forms the “scientific miracle of the Qur’an” and is a sign of its revelation. Surah Al-Takwir is one of the first revealed surahs in which a sphere towards the enlightenment at the Ignorance Age along with explaining the Resurrection and Reckoning Day are referred. It speaks of cosmic affairs and depicts the events of the end of the Universe too. These verses are illustrative and glorious examples of the mystery of the Qur’an, while the adaptability of these verses to the modern phenomena has been led to misinterpretations. Applying the descriptive-analytical method based on the views of Qur’anic scholars, lexicographers and the context of the surah, this paper expresses the correct interpretations of the scientific verses of this surah and then criticizes misinterpretations. It proves that such interpretations are not compatible with the dignity and the context of the Holy Qur’an and the statements in the verses.
Machine summary:
اعجاز علمي در سورٔە تکوير و نقد تطبيق آن بر حوادث و پيشرفت هاي عصر حاضر 1 حسن خرقاني (تاريخ دريافت مقاله : ١٤٠٠/٦/٨- تاريخ پذيرش مقاله : ١٤٠٠/١١/٢) چکيده قرآن کريم افزون بر آنکه آموزه هاي الهي در معارف ديني را به بشر ميآموزد، حقايق و اسرار عالم هستي را نيز باز ميگويد و اين امر «اعجاز علمي قرآن » را شکل مـي دهـد و نشانۀ وحياني بودن آن است .
در عين تمامي بايستگي ها و شايستگي هاي تطبيق قرآن بر علوم ، اين کار عملي حساس در تفسير است و احتمال خطا و تفسـير بـه رأي در آن بالاست و اعجاز علمي قرآن نيز در بيان نکته هاي نامکشوف علمـي از طريـق تفسـير علمي، خود را نشان ميدهد و نميتوان به مخاطبان گفت : فلان آيه اين مطلب علمـي را قرن ها پيش از دست يافتن بشر به آن گفته است ، اما شما آنرا دليـل بـر اعجـاز علمـي قرآن نگيريد؛ زيرا ممکن است پيشرفت علم مطلب را به گونه اي ديگر رقم بزنـد.
از اين گروه شيخ احمد صديق غماري است که پنج آيه از آيات نخست سـورٔە تکـوير را بر اتفاقات عصر حاضر به تأويل ميبرد و بر آنها شواهدي از احاديث نبوي نيز ميآورد [٤٠، صص ٢٤- ٢٩]؛ از جمله در تأويلي که از «و إذا العشار عطلت » دارد آنرا بر اختـراع وسائل نقليۀ کنوني حمل ميکند و حديثي از پيامبر (ص ) را شاهد ميگيـرد کـه هنگـام نزول عيسي بن مريم (ع ) در آخرالزمان ، شتران ترک ميشـوند، يـا مهـدي (ع ) از زمـان پايان حج تا شب عاشورا، سه مرتبه از مکه به مدينـه مـي رود و بـه مکـه بـاز مـي گـردد.