Abstract:
دین از عوامل مهم تاثیرگذار در عافیت و سلامتی است. انسان دیندار خود را تحت حمایت و لطف همهجانبه خداوند میبیند. لذا احساس اطمینان و آرامش و لذت معنوی عمیقی به وی دست میدهد؛ بسیاری از بیماریهای روانی و حتی مشکلات جسمی در اثر عدم معنویت است. این دو مهم زندگی را تهدید کرده و سبک آن را دچار تغییراتی میکند. این پژوهش باهدف بررسی و تحلیل کیفیتبخشی آموزههای دین بر اساس دعای 23 صحیفه سجادیه به روش توصیفی- تحلیلی سامانیافته است. نتیجه اینکه: قلمرو دین و آموزههای آن سراسر حیات فردی و اجتماعی و دنیوی و اخروی بشر را دربرمی گیرد. دینداری به عافیت جسمی بیشتری میانجامد و سلامت جسم برای فراهم آوردن انواع کمالات روحی و فکری موثر است و فرد را از آسیبپذیری در برابر برخی بیماریها مصون میدارد و از این طریق در حفظ عافیت جسمانی مشارکت میکند. پیروی از آموزههای دین موجب تکامل انسان میگردد و عمل به دستورات آن ضامن عافیت و سلامتی است. دین و آموزههای آن با باورهایی که در مردم ایجاد میکند سبب آرامش انسان شده و در روند عملکرد سیستم ایمنی بدن بسیار موثر است، انسان معتقد به آموزههای دینی بیشتر قادر به تحمل درد است و امید به زندگی و تلاش در او بیشتر است؛ و دین و معنویت از طریق ایجاد یک نظام گری مناسب و ایده آل زمینه را برای آرامش روان فراهم میسازد. همچنین دینداری و معنویت در سطح فردی، خشنودی و رضایت از زندگی را به دنبال دارد.
Machine summary:
دین و آموزههای آن با باورهایی که در مردم ایجاد میکند سبب آرامش انسان شده و در روند عملکرد سیستم ایمنی بدن بسیار مؤثر است، انسان معتقد به آموزههای دینی بیشتر قادر به تحمل درد است و امید به زندگی و تلاش در او بیشتر است؛ و دین و معنویت از طریق ایجاد یک نظام گری مناسب و ایده آل زمینه را برای آرامش روان فراهم میسازد.
(اعلامیه جهانی حقوق بشر، برگرفته از سایت مرکز اطلاعات سازمان ملل متحد در تهران) چراکه حفظ جان و سلامت در اسلام تا حدی اهمیت دارد که خداوند در قرآن کریم میفرماید: «نجات یک انسان، بهمنزله نجات کل بشریت بوده و کشتن عمدی یک انسان، به معنای نابودی کل انسانها است»؛ و اسلام آموزههای مهمی درباره غایت انسان دارد که پرداختن به آنها میتواند اطلاعات و نشانههای مهمی را درباره عافیت و بیماری بر مبنای هدف از حیات به دست دهد و عافیت در دو بعد روحی - روانی و جسمی موردتوجه است: 1-2.
بنابراین ذکر و یاد خدا، از مهم ترین عوامل آرامش در انسان است و فرد در اثر ذکر مداوم، خود را در همجواری دائم با خداوند می بیند و این احساس همجواری به وجودآورنده عافیت در وی شده و دور کننده ناراحتی ها و بیماری های روح و روان است؛ و از آنجایی که تلاش آدمی در زندگی، رسیدن به سعادت و خوشبختی است تا در پناه آن با اطمینان و آرامش خاطر زندگی کند؛ قرآن، رسیدن به این آرامش را فقط یاد خدا و برخورداری از ایمان کامل می داند.