Abstract:
پایین نگهداشتن نرخ بیکاری، یکی از محورهای اصلی سیاستهای مالی، بازار کار و سیاست پولی است. همچنین نرخ بیکاری، پیامدهایی بر چشمانداز رشد دستمزد، تورم و تولید ناخالص داخلی دارد. از این رو، دستیابی به سطحی از بیکاری که تورم در آن غیرشتابان باشد، از اهداف مهم و کلیدی سیاستگذاران اقتصادی بهشمار میرود. در این مقاله، این فرضیه بررسی میشود که آیا نرخ «نایرو» در اقتصاد ایران طی سالهای اخیر، در حال افزایش بوده، و اینکه آیا تلاش صرفاً برای پایین نگهداشتن بیکاری و ایجاد سیاستهایی در جهت کاهش نرخ بیکاری، باعث ایجاد رکود اقتصادی و پدیده «هیسترزیس» شده است. برای این بررسی، با استفاده از مدل تغییرات زمانی در قالب الگوی فضا - حالت و به کمک متغیرهای تورم، تورم انتظاری، نرخ بیکاری و بهرهوری طی سالهای 99-1375 و با تواتر فصلی، نرخ نایرو برای اقتصاد ایران برآورد شد. نتایج، حاکی از آن است که نرخ نایرو طی سالهای مورد بررسی، روندی نزولی را داشته، و متوسط برآورد نایرو طی سالهای مورد بررسی، 6/11 درصد بوده است. از سوی دیگر، روند افزایشی نایرو در سال 1399 نسبت به سال گذشته، میتواند نشان از احتمال تجربه پدیده هیسترزیس در دهه آتی بهواسطه تجربه سالها رکود در اقتصاد کشور داشته باشد. افزایش نرخ مشارکت عمومی و استفاده از ظرفیتهای بالقوه تولیدی در کشور نیز میتواند در پیشگیری از وقوع این پدیده مؤثر باشد.
Keeping the unemployment rate low is one of the main axes of fiscal policy, labour market and monetary policy. Unemployment also has implications for the outlook for wage growth, inflation and GDP. Therefore, achieving a level of unemployment where inflation is slow is one of the important and key goals of economic policy makers.This article examines the hypothesis that NAIRU rate has been rising in recent years and whether efforts to simply keep unemployment low and policies to reduce unemployment have led to recession and hysteria. For this study, using the model of temporal changes in the form of space-state model and white the help of inflation, expected inflation, unemployment rate and productivity during the years 1997-2021, the NAIRU rate for the Iranian economy was estimated. The results indicate that the NAIRU rate has experienced a downward trend over the years under review. The average NAIRU estimate for the years under review was 11.6 percent.
Machine summary:
در اين مقاله، اين فرضيه بررسي میشود كه آيا نرخ «نايرو» در اقتصاد ایران طي سالهاي اخير، در حال افزايش بوده، و اينكه آيا تلاش صرفاً براي پايين نگهداشتن بيكاري و ايجاد سياستهايي در جهت كاهش نرخ بيكاري، باعث ايجاد ركود اقتصادي و پديده «هيسترزيس» شده است.
براي اين بررسي، با استفاده از مدل تغييرات زماني در قالب الگوي فضا - حالت و به كمك متغيرهاي تورم، تورم انتظاري، نرخ بيكاري و بهرهوري طي سالهاي 99-1375 و با تواتر فصلی، نرخ نايرو براي اقتصاد ايران برآورد شد.
مباني نظري موضوع بيكاري و تخمين نرخ بيكاري طبيعي در اقتصاد، همواره مورد نقد و بررسي اقتصاددانان بوده است و به جهت اهميت اين موضوع، مباني نظري گستردهاي در مورد پديدۀ بيكاري و تخمين نرخ بيكاري در كشورهاي توسعهيافته و درحال توسعه وجود دارد؛ اما اين مطالعات، بيشتر بر نحوۀ تخمين نرخ بيكاري تأكيد دارند و مطالعات محدودي در حوزۀ پديدۀ هيسترزيس 3 انجام شده، بدان معنا كه در بسياري از مقالات، تخمين نرخ نايرو در يك محدوده زماني صورت گرفته اما تغييرات زماني اين نرخ، كمتر مورد Non-Accelerating Inflation Rate of Unemployment Dosi et al.
در اين مقاله، براي برآورد نرخ نايرو، ابتدا از مدل پایه استخراج نرخ نایرو بر اساس مبانی نظری معرفی شده در برانسون (1386) استفاده خواهد شد و سپس از يك مدل تغييرات زماني در قالب الگوي فضا - حالت استفاده میشود تا بررسی شود که آیا این نرخ، در اقتصاد ایران طی دوره زمانی مورد بررسی ثابت بوده و یا تغییراتی داشته است.