Abstract:
یکی از مطالب جالب و بدیع در کنوانسیون بیع بینالمللی کالا مصوب1980، نظریهی «پیشبینی نقض قرارداد» است که در مواد 71 و 72 این کنوانسیون مقرر شده است.به موجب این نظریه هرگاه یک طرف قرارداد قبل از فرا رسیدن موعد انجام تعهد طرف مقابل، پیشبینی کند که قرارداد از سوی وی انجام نخواهد شد، میتواند تعهدات قراردادی خود را به حالت تعلیق درآورد و حتی در موردی که نقض بخش عمدهی تعهدات از پیش معلوم شود، میتواند قرارداد را فسخ کند.در این نوشتار تلاش شده است ضمن بررسی و تحلیل این نظریه و ضمانت اجرای آن (تعلیق تعهدات قراردادی و فسخ قرارداد) بر اساس کنوانسیون مزبور، وضعیت آن در حقوق تطبیقی و حقوق ایران نیز مطالعه شود تا همراه با ارزیابی این مقررات، امکان پذیرش آن در حقوق ایران مشخص شود.
Machine summary:
"(462/ Guide to Practical application of the United Nations Convention on Contracts for Intertional Sale of Goods) 2- تعلیق انجام تعهد در حقوق داخلی کشورها (بررسی تطبیقی) در مقررات UCC پرداخت ثمن و تسلیم مبیع به عنوان تعهد اولیه طرفین عقد بیع مورد عنایت قرار گرفته است و برای این که تعهد مزبور از سوی یک طرف در موعد مقرر انجام نشود، ضمانت اجرایی پیشبینی کرده که بر حسب خریدار یا فروشنده تفاوت دارد: در این قانون خریدار از حق حبس برخوردار نیست بلکه مطابق مادهی 601-2 هرگاه کالای تحویل شده توسط فروشنده به هر دلیل با مشخصات قراردادی تطبیق نکند، خریدار حق دارد که کل کالای دریافتی غیر منطبق یا بخشهای غیر منطبق آن را رد کند و یا آن را به همان صورت قبول کند.
لیکن آیا فراهم بودن شرایط فسخ به سبب پیشبینی نقض، طرف دیگر را موظف به اعلام فسخ قرارداد یا تعلیق در اجرا میکند، یا با وجود نقض از پیش ولو نقض اساسی و بنیادی، باز هم طرف دیگر میتواند تعهدات خود را اجرا کند و عوض آن را بخواهد؟ این پرسش با توجه به مادهی 77 کنوانسیون 1 مبنی بر وظیفه تقلیل خسارت جلوه مییابد، و در حقیقت این پرسش مطرح میشود که آیا حق اجرای قرارداد بر وظیفه تقلیل 1- مادهی 77 کنوانسیون بیع بینالمللی مقرر میکند: «طرفی که به نقض قرارداد استناد میکند، مکلف است حسب اوضاع و احوال در جهت کاهش زیان- از جمله عدمالنفع- ناشی از نقض، اقدامات متعارف را معمول دارد."