Abstract:
پس از ارائه نظریه های جدید کیهان شناسی در فیزیک، یعنی دو نظریه رقیب مهبانگ و حالت پایدار، دو مفهوم «خلق از عدم عالم» و «خلق مدام ماده از عدم» از اواسط قرن بیستم وارد حیطه علوم تجربی شدند. آدولف گرونباوم، فیلسوف علم شهیر معاصر تلاش کرده است نظریه حالت پایدار را به گونه ای تعبیر کند که خلق مدام ماده از عدم در این نظریه به صورت کاملا فیزیکی قابل توضیح و تبیین باشد. در این مقاله نشان داده می شود که تعبیر گرونباوم دست کم با سه مشکل مواجه است: عدم تمایز بین علت فاعلی و علت مادی؛ ناسازگاری درونی؛ و تعبیر نادرست از قانون بقای چگالی.
Machine summary:
در انتها نشان داده میشود که تعبیر گرونباؤم از نظریه حالت پایدار ناقص و نادرست است،و توضیح فیزیکی او از پدیده خلق مدام ماده از عدم دستکم با سه مشکل روبرو است:عدم تمایز بین علت مادی و علت فاعلی،ناسازگاری درونی،و تعبیر نادرست از قانون بقای چگالی.
اما هویل تأکید کرد که منصفانه نخواهد بود اگر پرسش از چگونگی خلق ماده از عدم صرفا در برابر نظریه حالت پایدار مطرح شود،چرا که در نظریه مهبانگ کل عالم در زمان t-O خلق میشود و هیچ توضیحی مبنی بر چگونگی و چرایی این پدیده داده نمیشود (Hoyle&Narlikar,1980:459-60) .
به دلیل مشابه،در نظریه حالت پایدار،حتی اگر«قانون بقاء چگالی به علاوه انبساط عالم» بتواند مجوزی برای خلق ماده از عدم باشد،اما نمیتواند توضیح دهد که علت و منبع مادی ماده جدید چیست؛یعنی،نمیتواند توضیح دهد چرا ماده جدید خلق شده از نوع اتمهای هیدروژن است و نه چیز دیگر،اگر اتمهای هیدروژن بتوانند بدون داشتن علت مادی از عدم پا به عرصه وجود گذارند،چرا نتوان فرض کرد که در هر زمان مورد نیاز،موجودی متفاوت از قبل از عدم خلق شود؟ تعبیر گرونباؤم از نظریه حالت پایدار همچنان ارضاء خواهد شد حتی اگر در سیارهای دوردست ناگهان خرگوشی از عدم به وجود بجهد به این منظور که قانون بقاء چگالی را نجات دهد.
تا زمانی که نظریه حالت پایدار نتتواند رابطهای علی را صورتبندی کند که توضیح دهد چرا و چگونه انبساط عالم به علاوه بقاء چگالی علت کافی برای تولید آن نوع از مواد،یعنی اتمهای هیدروژن، هستند که در واقع خلق میشوند،مشکل همچنان باقی خواهد ماند.