Abstract:
«تربیت» از ریشة «ربو» به معنای تربیت و رشد جسمانی است. این واژه از ریشه «ربب»، به معنای تدبیر کردن و به کمال رساندن متربی است. آنچه در این نوشتار مد نظر است، معنای دوم است. «محبت» یعنی دوستی و دوست داشتن، محبت در این مقال محبت حقتعالی و اولیای الاهی است که مربی میتواند با فراهم کردن زمینة این نوع محبت در متربی، او را در مسیر کمال قرارداده، موجبات رستگاری وی را فراهم آورد. کسی که محبت الاهی و اولیای او را در دل دارد، همیشه خود را در محضر دوست میبیند و از گناه و معصیت اجتناب کرده و از هرگونه ناهنجاری خود را به دور میدارد. روایات ائمه معصومین( و حالات و رفتار اولیای الاهی و پویندگان راه محبت، شاهد بر این مدعاست.
Machine summary:
"در این مقاله برآنیم تا پس از تبیین تربیت و هدف آنکه تکامل انسان و برخورداری وی از صفات الاهی است و نیز محبت،و شناخت محبت خدا و اهل بیت علیهم السلام و بزرگانی که طریق محبت آنان را پیمودهاند،خود را از سرچشمۀ زلال محبت آنان سیراب،و در سایۀ لطف این محبت،سلوک خود را در راه سعادت و کمال به سوی مربی عالم آسان سازیم.
برای مثال،زبان حال یاران و عاشقان صادق ابا عبد الله الحسین علیه السلام در شب عاشورا چنین بود: ای فدایت جسم و جان انس و جان#جان ما چون جسم و جسم توست جان جسم بیجان چون تواند زندگی#پای بیسر چون کند پایندگی گر به جرم دوستی ما را کشند#دوستداران تو با کشتن خوشاند ای خوشا آن سر که باشد گوی عشق#غلطد اندر خون خود در کوی عشق نقل است جوانی از اهل شام همه روزه به خدمت امام باقر علیه السلام میرسید و عرض میکرد ای مولای من!آنقدر محبت شما در دل من نشسته که طاقت دوری شما را ندارم،و باید هر روز به دیدار شما بیایم.
در کلمات مولای متقیان علی علیه السلام نکاتی دیده میشود که آن حضرت عشق به اهل بیت علیهم السلام،به ویژه دوستی خودش را برای بیشتر مردم غیر قابل تحمل میداند:«اگر کوهی مرا دوست بدارد،در هم فرو میریزد»؛یعنی محرومیتها و مشکلات و بلاها به سرعت به سراغ او میآید و این سرنوشت در انتظار تمام پرهیزکاران و برگزیدگان و یاران حقیقی اهل بیت علیهم السلام است."