Abstract:
ایالت فارس در ادوار مختلف، مبدا تحوّلات و حوادث گوناگونی بود و از مهمترین ایالاث ایران به شمار میرفت. این منطقه, به علّت گسترة جمعیتی و معیشتی و مسکون بودن طوایف و ایلات مختلف. در دورههای تاریخی. دستخوش حوادث گوناگونی بوده» به نحوی که حکمرانی بر این مناطق, همیشه برای حاکمان آن. مشکل و خصوصا مورد توجّه پادشاهان قاجاری بود. تلاش پادشاهان این سلسله. همواره بر آن قرار داشت نا از حاکمان قدرتمند و مورد اعتماد خود برای حکمرانی این متاطق استفاده کنند. در این مقاله به معرقی دو سند تاریخی از اعطای حکمرانی ایالت فارس (بنادر، جزایر، خلیجفارس, کهگیلویه و بهبهان) به عبدالحسین میرزا فرمانفرما از سوی احمدشاه و تیول بری قرب دوان و اردکان از قراء ایالت فارس به سلطان اویس احتشام الدوله از سوی ناصرالدین شاه قاجار و نیز به شرح مختصری از زندگی و کارنامه سیاسی این اشخاص پرداخته میشود.
Throughout history, Fars province has been the seedbed of different developments and, thus, one of
the most important provinces of Iran. The fact that it was resided by different tribes and clans made
its control difficult for Iranian rulers, particularly the Qajar kings. Therefore, they always sought to
confer its rule to the most powerful men they could trust.
This article addresses two historical mandates of Fars province: the first one was issued by Ahmad
Shah to Abd al-Hussein Mirza Farmanfarma to rule Kohgilouyeh, Behbahan, Persian Gulf and its
islands and ports and the second one by Nasir al-Din Shah to Sultan Oveis Ehtesham al-Dowleh to
run the lands of Dawan and Ardakan. In addition, their biographies and political resumes are briefly
studied.