چکیده:
امید، سرمایة اصلی حیات آدمی است. کسی که به آینده امیدوار است، احساس میکند همه چیز دارد؛ چراکه خوشبختی واقعی و سعادت جاودان در احساس آرامش، امید و مطلوباندیشی است. کسی که از آرامش روان بهرهای ندارد، با ناامنی روانی، دغدغهخاطر و وسوسههای فزونخواهانه، در اوج قدرت مادی نیز اندک توشهای هم ندارد.در میان تعالیم ادیان آسمانی، شاید نتوان نمونهای را یافت که از امید به آینده و تحولات آن تهی بوده و بهطور مستقیم و یا غیرمستقیم به اصلاح و بهبود وضع بشر و تحقق آرمانهای وی در آینده نظری نداشته باشد. ادیان آسمانی و با منشأ وحیانی در این خصوص، بسیار برجستهتر از سایر آیینها به این معنا توجه داشتهاند و بسیاری از معتقدات دینی پیروان آنها با این معنا ارتباط مییابد.این نوشتار بهطور خاص به نحوه انعکاس مفهوم «امید»، در متون دینی اسلام و مسیحیت پرداخته و برآن است که مختصات کلی این آموزه را در این متون ترسیم نماید تا زمینهای برای نزدیکی هرچه بیشتر ادیان به یکدیگر را فراهم آورد.
Hope is one of the main prerequisites of man's life. Whoever is optimistic about the future feels that he/she has everything at his disposal، because real happiness and everlasting felicity consist in the feeling of peace and tranquility، hope and optimism. One who has not mental peace is bereft of the least provision even if one possesses material power، and this can be ascribed to mental problems، distress and overwhelming satanic temptations.
We may not find among the teachings of divine religions any instance that lacks optimism about the future and its developments and that does not look directly or indirectly at the improvement of man's condition and realization of his ideals in the future. Divine religions which are based on revelation pay greater attention to this idea than other beliefs and most of their followers' religious doctrines are related to it.
The present paper sheds light on how the concept of "hope" is reflected in Islamic and Christian religious texts and seeks to make explicit the general parameters of this teaching in these texts in order to prepare the ground for bringing religions closer and closer.
خلاصه ماشینی:
"بنابراین، تنها رجا و امیدی که ریشه در اعتماد به خداوند دارد، میتواند به کل حیات و زندگی انسان تحرک و پویایی بخشد و او را بهسوی آیندهای سعادتمند که تمامی بشریت بهسوی آن خوانده میشوند، سوق دهد: «ایمان خود را حفظ نمایید؛ زیرا اگر چنین کنید، همیشه با خدای پدر و فرزندش، رابطهای نزدیک خواهید داشت و زندگی جاوید که او وعده داده است، نصیب شما خواهد شد»(یوحنا2: 25-24).
ج. تعالیم پولس پیرامون امید در تعالیم پولس، محور اساسی تمامی تعالیم و نیز متعلق اصلی امید، فرارسیدن ملکوت و دستیابی به آرامش ابدی و حیات جاودان است با این تفاوت که در کلام پولس، مالکیت ملکوت تنها از آن خداوند نیست، چنانکه از آن مسیح هم نمیباشد، بلکه ملکوت برای هر دو، یعنی خداوند و مسیح است(محمد یاسین، بیتا، ص 148).
بنابراین، میتوان بدین نکته راه یافت که قرآن کریم، علاوه بر ارائه راهکارهایی اعتقادی برای القا امید در آدمی، «امید به خالق یکتا و ایمان به او؛ (اصل توحید)»(نساء: 104)، امید به برخورداری از رحمت الهی در جوار او و نیز لقای او بهواسطه عبور از جهان مادی (اصل معاد)(کهف: 110) و الگوگیری از انبیا و اولیای الهی و امید به رسیدن منجی (اصل نبوت و امامت)(جاثیه: 6))، به ارائه راهکارهایی رفتاری، چه در حوزه فرد و چه در حوزه اجتماع، برای تقویت و تحکیم روح امید در خود و جامعه نیز پرداخته است."