چکیده:
دیوان بین المللی دادگستری در پاسخ به سوال مجمع عمومی سازمان ملل در خصوص استفاده از سلاح هسته ای حکم به ممنوعیت مطلق نمی دهد. این نوشتار در پی آن است که ممنوعیت مطلق به کارگیری این سلاح را با استفاده از حقوق بشردوستانه و آموزه های اسلام احراز نماید. اصول حاکم بر حقوق بشردوستانه بین المللی، آموزه های حقوقی اخلاقی قابل اعمال در منازعات بین المللی از منظر اسلام همه در پی نهی این شیطان بزرگ از صحنه بشریت هستند. در این میان اسلام بیش از همه با این بلای بزرگ مخالف است و حذف این پدیده شوم از جهان را می طلبد
خلاصه ماشینی:
Stenaf Leter٢٠٠١) حال آنکه اعمال تلافی جویانه که گاه نیز به صورت مخاصمات می تواند شکل گیرد باید با رعایت حقوق حاکم بر همین مخاصمات باشد و اصول حقوق بشردوستانه خود حاکم بر تمام مخاصمات است پس این استدلال از حیث محل کاربرد قواعد ناقص به نظر می رسد آنچه می توان به صورت کلی در خصوص تعارض اصل محدودیت به کارگیری ابزار و فنون جنگی و استدلال دیوان بین المللی دادگستری در قضیه مذکور گفت این است که این اصل در حقوق بشردوستانه در مقام تعارض مطلق با استفاده از سلاح های هسته ای است و برداشت دیوان بین الملل دادگستری از این تعارض به عنوان یک تزاحم را نمی توان از نقد مصون انگاشت ؛ زیرا در هر حالتی بپذیریم که استفاده از سلاح هسته ای مشروع است بشریت را مورد تهدید ابدی قرار دادهایم .
پس باید گفت هر چند مرجع پاسخ ما دولت ها هستند اما بایستی به تعهداتی در غالب حقوق قواعد آمره بین المللی و حقوق معاهداتی که در خصوص حقوق بشردوستانه پذیرفته اند پایبند باشند (حبیبی ،١٣٨٩: ٤٨) در پاسخ سؤال دوم که آیا اصل تناسب با استفاده از سلاح هسته ای قابل جمع است ؟ بایستی چند مفهوم بدوا بررسی شود.
در فلسفه وجودی خود ٢ مقوله را همراه دارد: ابتدا اینکه در مخاصمات مسلحانه هدف نیروهای نظامی است و لذا ایجاد در درد و رنج بیهوده برای اهداف و افراد غیرنظامی غیر سودمند تلقی می شود در مرحله ی دوم آنکه این اصل مطلق نبوده بلکه در صورتی که ضرورت نظامی ایجاب کند و اصل تناسب نیز مورد رعایت قرار گیرد می توان آن ها را هدف قرارداد (رفیعی .