چکیده:
در اقتصاد آنچه تعیین کننده ارزش هر کالایی است ، میزان کمیابی آن است . افزایش تصاعدی شمار رسانه ها و بمباران اطلاعاتی مخاطبان از سوی آنها باعث شده است که عنـصر کمیـاب در حـوزه اقتصاد رسانه ، به جای اطلاعات، توجه مخاطبان به رسانه ها و اطلاعات ارسالی از سوی آنها باشد. کمیابی توجه ، سبب پدید آمدن نظریه جدیدی درباره ماهیت اقتصاد به نام «اقتـصاد توجـه » شـده است . بر این اساس، هدف مقاله حاضر، معرفی نظریه «اقتصاد توجه » و بررسی نقش آن در اقتصاد رسانه هاست . بنابراین نخستین بخش مقاله به تعریف ماهیت اقتصاد و نقش کمیابی در آن اختـصاص یافتـه ، سپس شیوههای سنجش و مدیریت توجه مخاطبان تشریح و در بحث توجه رسانه به مخاطبـان، دو نوع توجه «واقعی » و «کاذب» تعریف و در پایان نیز احتمال پذیرش نوعی تغییر حالـت در توجـه کردن مخاطبان به محرکهای رسانه ای، از توجه عمیق به توجه کلی مطرح شده است که می تواند زمینه ساز تحقیقات آتی باشد.
خلاصه ماشینی:
مهم تـرین محصول و خروجی رسانه ها، اطلاعات است ، آیا می توان گفت کـه اطلاعـات بـه دلیـل کمیابی ٢، حکمران اصلی اقتصاد رسانه است ؟ این گزاره شاید تا چندی پیش که به دلیـل کمیابی اطلاعات و ارزشمندی آن، مخاطبان به سراغ رسانه ها می آمدند صـحیح بـود امـا در دنیایی با حدود ٢٦ هزار شبکه تلویزیونی (فیس بوک جهانی ٣، ٢٠١٠)، صـدها هـزار شبکه رادیویی ، ٧٠٠ میلیون میزبان٤ اینترنتی (زمینه یـابی آی اس سـی حـوزه اینترنـت ، 5 ٢٠٠٩)، ٢٠ میلیارد صفحه اینترنتی ٦ (وب سایز پهنـاور جهـانی ٧، ٢٠١٠)، بـیش از یـک تریلیارد (هزار میلیارد) نشانی اینترنتی ٨ (وبلاگ رسمی گوگل ٩، ٢٠٠٨) و ...
بدیهی است که این نظریه قادر به نقش آفرینی بیشتری در اقتصاد رسانه نسبت بـه سـایر بخش هاست و بر اساس آن می توان پیش بینی هایی در خصوص مسائل گوناگون ازجمله چگونگی روند جریانهای مالی ، مسیر حرکت به سوی نامهای تجاری مطرح و قـدرت جذب سایت های اینترنتی معروف، شبکه های تلویزیونی شناخته شـده، هنرپیـشه گـان و ورزشکاران مشهور و به طور کلی ستارگان بزرگ، مطرح کـرد.
در این مقاله تلاش شده است ضمن ارائه تصویری قابل درک و روشـن از توجـه و نقـش آن در اقتصاد رسانه ، راهکارهای موجود در مدیریت و پایش توجه نیز مورد بحث قرار گیرد.
Wildman 1 سنجش توجه در رسانه برای زندگی در جهانی کـه توجـه بـه عنـوان یـک منبـع محـدود، ارزش اقتـصادی دارد، چگونگی جذب توجه مخاطب و مدیریت آن از اهمیت حیاتی برخوردار اسـت (کیهـانی ، ١٣٨٧).