چکیده:
یکی از گونه های یادکرد امام مهدی(ع) در قرآن، اشاره به حقایق مهدوی ضمن سرگذشت پیامبران و امت های پیشین است. به دلایل متعدد قرآنی و روایی که در این پژوهش به آن اشاره می گردد، بسیاری از ویژگی های امام مهدی(ع) و دوران ظهور ایشان ضمن آیات قصص قرآن بیان شده است. در واقع آیات و روایات منظرهایی را به روی ما گشوده اند که با نگریستن از آن منظرها به قصص قرآن می توان اشارات قرآن را به امام مهدی(ع) و روزگار ظهور، دریافت. آنگاه با تدبر در آیات قصص آدم، نوح، ابراهیم، یوسف، موسی(ع) و عیسی(ع) از این منظرها، اشارت های قرآن به امام مهدی(ع) استنباط می شود. مقام خلافت، پنهان بودن ولادت، طول عمر، غیبت، ابتلاء قوم، عذاب کافران قوم و نجات مومنان از جمله حقایقی هستند که قصص قرآن بدان اشارت دارد.
Quran has alluded to Imam Mahdi (pbuh) in various forms. On
the base of Many Quranic and tradition reasons, to some of
which are pointed in this research, many of the characteristics
of Imam Mahdi (pbuh) and his presence era are explained in the
story-like verses of Quran. Indeed, Quranic verses and
traditions are gates to the scenes through looking to which one
can find Quran allusions to Imam Mahdi and his presence era.
Through reflection on the story-like verses of Adam, Noah,
Abraham, Josef, Moses, and Jesus, one can understand these
allusions. Some of these allusions are his position of succession,
secrecy of his birth, his long life, his absence, punishment of the
wrong-doers and salvation of the righteous people as well as
formation of a society for righteous people.
خلاصه ماشینی:
سوم ـ خداوند در قرآن کريم ، داستان گذشتگان را آيت و نشـانه اي بـراي آينـدگان و جويندگان حقيقـت معرفـي نمـوده اسـت [يوسـف : ٧] و در سـورٔە شـعرا پـس از بيـان سرگذشت هفت قوم ، هفت بار در فرازي مشترک، بر آيت بودن سرگذشـت آنـان تأکيـد شده [الشعراء: ٨ و ٩] و از آنان خواسته تا با نگريسـتن در ايـن آيـات کـه جزئيـات هـر چيزي در آن بيان شده [يوسف : ١١١]، نسبت به مسائل پيش روي خود فهم يابند؛ زيـرا بنا بر مفاد آيۀ ٥ سورٔە ابراهيم ، رسولان به وسيلۀ آيات ، ايام اللـه و ايـن کـه ايـن ايـام در آينده واقع خواهند شد را به مردم خاطرنشان مي کردند [٤١، ص ٣٣٣].
چهارم ـ از ديدگاه قرآن کريم ، مطالعۀ داستان گذشتگان بايد مايـۀ عبـرت و بصـيرت بندگان گردد [يوسف : ١١١]؛ بنابراين داستان هاي قرآن که همۀ مسائل را به تفصـيل در خود دارد، حتما حاوي نکته هاي ارزشمندي دربارٔە امام مهـدي(ع ) و دوران ظهـور اسـت ؛ زيرا انديشۀ مهدويت از اصول اساسي اعتقـادات مسـلمانان بـه شـمار مـيآيـد و بنـا بـه راهنمايي آيات فوق براي فهم و کشف نکته هاي مربوط به آن ، بايد در اين آيـات تفکـر و تعقل نمود؛ زيرا عبرت يعني عبور از صحنه اي بـه صـحنه ديگـر کـه معـادل و مـوازي و همانند آن است .
پس داستان آدم (ع ) به عنوان اولـين خليفه و نيز سرگذشت ساير کساني که در قرآن از خلافت آنان سخن رفته است ، نمونـه و نشانه اي براي خلافت امام مهدي (ع ) و صالحان در پايان تاريخ اسـت و توجـه و تـدبر در اين آيت ها و مثل ها ما را با ذيالآيه و ممثل آشنا ميکند.