خلاصه ماشینی:
"مصرف با چنین جوهرهای، یکی از ارکان توسعه و پیشرفت به شکل کنونی است، اما گویا دیگر هراس از شتاب توسعه و خوف جا ماندن، حتی برقراری نسبت مصرفی را نیز منتفی ساخته است.
از اینرو بهسهولت میتوان به مقایسهی همهی جوامع و دورهها بر اساس محور پیشرفت پرداخت و آنها را مقایسه کرد و توسعهنیافته و در حال توسعه را از توسعهیافته بازشناخت و هر روز شاهد توسعهی بیشتر توسعهیافتهها بود و البته مسلم و مفروض است که این مسیر رشد به سوی توسعه هیچ نهایتی ندارد و توسعه مسیری بیپایان است که هر گام آن نسبت به گام قبل بهتر است.
چرا؟ آیا دستیابی به امکانات مانع لذت و خوشی است؟ روشن است که با امکانات بیشتر زمینه برای بهرهمندی و لذت فراوانتر است اما چنین افرادی در ایران از زندگی خود چندان لذتی نمیبرند زیرا اولا آنان اساسا برای لذت و خوشی و تمتع بیشتر به سراغ امکانات و پیشرفت بیشتر نرفتهاند، بلکه برای اینکه در مقایسهی خود با دیگران خود را بالاتر ببینند تلاش کردهاند؛ در نتیجه به هر قیمتی حاضر شدهاند به پیشرفت برسند حتی اگر این قیمت نوعی از زندگی باشد که بهرهمندی از همهی امکانات را منتفی سازد، ثانیا چنین نگرشی باعث شده است که رنج و حسرت دستیابی به مراحل بالاتر مانع بهرهمندی از داشتهها شود و ثالثا وقتی که فردی مثل نمونهی فوق به پایان مسیر میرسد و همهی همردههای خود را پشت سر میگذارد و به گذشته نگاه میکند، احساس پوچی به او دست میدهد چراکه میبیند از هیچیک از داشتهها بهرهای نبرده است و همواره در سودای زندگی بهتری بوده است."