چکیده:
از دیرباز خدمت و خدمتگزاری به هم نوعان ، دارای ارزش و ارج والایی بوده و شاید قریـب بـه یقـین بتـوان گفت ارزشمندی و حسن فعلی و فاعلی خدمت به هم نوع امری فطری است و همزاد با بشر است . خداوند تبارک و تعالی انسان را موجودی نیازمند آفریده است تا در راه رسیدن به کمال نهایی و الهی خویش در رفع نیازهای خویش تلاش کند. بی شک هرکس در جهـت برطـرف کـردن نیـاز هـم نـوع خـود تـلاش می کند، بی نصیب از اجر و پاداش خداوندی نیست ؛ چرا که تلاش وی در راستای تحقق هدف آفرینش قرار می گیرد. هرچند در دین مبین اسلام شرایط و ویژگی هایی در کنار خدمت به مردم قرار گرفته تا مکلف مقرون به پاداش الهی شود؛ لذا براین اسـاس در میـان تمـامی معـروف هـایی کـه دیـن اسـلام ، مومنـان را بـه انجـام آن فراخوانده است ، ارزش خدمت به مردم ، تا بدانجاست که پیامبر اکرم (ص ) بهترین مردم را سودمندترین آنها نسبت به خلق بر شمرده است . در اسلام ، خدمت به خلق ، مقدمه قرب الهی ، ملاک ارزشمندی انسان و مهم ترین ویژگـی انسـان مـومن تلقی شده است ؛ اما این مهم زمانی ارزشمند شمرده می شود که فرد، عمل خود را خالصانه و تنهـا بـه منظـور کسب رضای الهی انجام داده و با نیت کسب شهرت ، اجر کار خویش را ضایع نسازد. تنهـا در ایـن صـورت است که وی به تمامی پاداش های وعده داده شده در قرآن و روایات دسـت یافتـه و عملـش مقبـول درگـاه احدیت می شود. پلیس جمهوری اسلامی نیز نه تنها از این قاعـده مسـتثنی نبـوده ، بلکـه بایـد بیشـترین تـلاش خویش را صرف آموزش نحوه خدمت و فراگیری ابزار لازم کند تا بتواند بهترین شکل آن را در جامعه ارائه کند که در نمونه هایی از آیات و روایات به این مهم اشاره شده است .
خلاصه ماشینی:
در اسلام ، خدمت به خلق ، مقدمه قرب الهی ، ملاک ارزشمندی انسان و مهم ترین ویژگـی انسـان مـؤمن تلقی شده است ؛ اما این مهم زمانی ارزشمند شمرده می شود که فرد، عمل خود را خالصانه و تنهـا بـه منظـور کسب رضای الهی انجام داده و با نیت کسب شهرت ، اجر کار خویش را ضایع نسازد.
از این بیان استفاده می شود که اگر عشـق و سـوز بـه مـردم - کـه نمـودار محبـت بـه پروردگاراست - بر روح آدمی حاکم شود و با ایمان و اعتقاد به خداوند درآمیزد، انسانی خدمتگزار و پرتلاش می سازد که هیچ گاه از خدمت به دیگران غفلت نمی ورزد؛ چراکه مطابق فرمایش رسول خدا (ص ) مسلمانی چیزی جز خـدمت بـه بـرادران مسـلمان و اهتمام در رفع مشکلات آنان نیست (بحارالانوار، ج٧١، ص٣٣٢) .
/ / تا توانی به جهان خدمت محتاجان کن به دمی ، یا درمی ، یا قلمی یا قدمی سعدی شیرین سخن نیز در سروده های خویش ، با الهام از تعلیمات دینی ، بـر ایـن امـر مهم پای فشرده و در این باب اشعار نغزی سروده است : مگردان غریب از درت بی نصیب مبادا که گردی به درها غریب بزرگی رساند به محتاج ، خیر که ترسد که محتاج گردد به غیر به حال دل خستگان درنگر که روزی تو دلخسته باشی مگر درون فروماندگان شاد کن ز روز فروماندگی یاد کن نه خواهنده ای بر در دیگران ؟ به شکرانه ، خواهنده از در مران زمانی که مجموعه عالم هستی و نظام الهی حاکم بر آن ، خدمت ها را بی پاسخ و پـاداش نمی گذارد و خداوند، به اهل احسان و دستگیران از بینوایان ، پاداش عظیم و بی حسـاب می بخشد، پس می توان ادعا کرد که خدمت به مردم ، نیکی به خویشتن اسـت و چنـین احسان ها و یاری هایی ، نه تنها گم نمی شود بلکه به سوی خود نیکوکار برمی گردد.