چکیده:
روش تربیتی به معنای فنون و شیوه هایی است که اهداف تربیت را به ثمر می رساند. روش های تربیتی فرزندپروری، فنونی در جهت پرورش و استحکام بخشی شخصیت کودک می باشد و در هر رویکرد، به واسطه اصول و مبانی متفاوت، اهداف، مراحل و فنون خاص خود را دارد. بر این اساس، روش های تربیتی عصر مدرن در موضوع فرزندپروری، که عمدتا توسط نظریه پردازان غربی در قرون نوزدهم و بیستم در زمینه روان شناسی تربیتی و روان شناسی رشد مطرح شدند، با روش های تربیتی حضرت زهرا علیهاالسلام که مبتنی بر اصول و مبانی دین اسلام و با اهداف مورد تایید این شریعت می باشد، علی رغم وجود نقاط مشترک، تفاوت های اساسی دارد. هدف از این پژوهش، بررسی تطبیقی و استخراج تفاوت های بنیادین روش های تربیتی حضرت زهرا علیهاالسلام در فرزندپروری با روش های تربیتی عصر مدرن می باشد که به روش اسنادی، با شیوه تحلیلی ـ توصیفی انجام شده است. این دو گروه از شیوه های تربیتی، در اهداف، محورها و روش های تربیتی، تفاوت های بنیادینی دارند که به تفصیل در مقاله بیان شده است.
خلاصه ماشینی:
"از سوی دیگر، روان شناسی رشد نیز علمی است که جریان تحولات و تغییرات جسمی، ذهنی، عاطفی و عملکرد اجتماعی فرد را در طول عمر ـ از لحظه انعقاد نطفه تا هنگام مرگ ـ مطالعه می کند (جمعی از مؤلفان، 1388، ص 3) و علی رغم تلاش برای طرح روش های تربیتی، بیش از آنکه به ارائه روش ها و فنون تربیت و پرورش همه جانبه کودک بپردازد، هدف ثبت تحولات طبیعی حیات انسان را دنبال می کند.
این پژوهش، با بهره گیری از مطالعات صورت گرفته پیرامون روش های تربیت، با رویکردی تطبیقی و تحلیلی، نگاهی نو به مسئله «روش های تربیتی کارآمد در فرزندپروری» (مرتبط با زمینه فرهنگی و دینی ما) دارد؛ زیرا علی رغم آنکه پژوهش های متعددی عمدتا در قالب کتاب و مقاله در حوزه روان شناسی تربیتی مدرن و از سوی دیگر زندگانی حضرت زهرا علیهاالسلام صورت گرفته است و بخش مهمی از آنها در فهرست منابع این پژوهش مورد توجه قرار گرفته اند، رویکرد تطبیقی دیدگاه های اسلامی و مدرن به موضوع خاص روش های تربیتی با وجود اهمیت وافر این حوزه، تاکنون به طور خاص در هیچ پژوهشی مورد تدقیق و تحلیل قرار نگرفته است.
می توان موارد بسیاری را در حوزه روش الگودهی از سیره حضرت زهرا علیهاالسلام در عرصه های مختلف، عبادی، فردی، اجتماعی و خانوادگی ذکر کرد که در این مجال نمی گنجد و باید به طور کلی اذعان داشت که خودسازی فردی پدران و مادران از ارکان تربیتی دیدگاه اسلام به شمار می رود؛ زیرا کودکان به واسطه ویژگی های طبیعی شان همواره در حال سرمشق گیری از نزدیک ترین سرپرستان خود هستند که غالبا در درجه اول مادر و سپس پدر می باشد."