آموزش هنرهای تجسمی در ایران

"چند سال پیش در کتابخانه آستان قدس رضوی‌ مشهد،نسخه‌هایی از مجله‌ای به نام روزگار نو را دیدم‌ که در حدود سال‌های 3-1942 در لندن منتشر می‌شده‌ است که از نظر زمانی،تقریبا مقارن با آغاز برنامه‌ریزی‌های دانشکده‌های هنری ایران توسط آندره گدار است و خواهید دید که علی‌رغم«بی‌مهری» ایشان به شیوه‌های آموزش هنری سنتی و بومی موجود در ایران آن روزگار،سایر کشورهای اروپایی هنوز هم‌ چشم به چشمه خورشید داشته‌اند؛در همین مجله آمده‌ است:«هنر ایران در طرح و نقش و نگار و نیز در طریقه‌ تهیه آثار هنری انگلیسی،به خصوص در پارچه‌های‌ این کشور تأثیر بسیار داشته و صناعت انگلیس هم‌ اکنون نیز از این«سرچشمه دایم»اقتباس می‌کند و بر قدر و قیمت خود می‌افزاید. به این‌ ترتیب آن شیوه‌های آموزش هنری خالق آثار موزه‌ای‌ در جهان امروز به مدارس و مراکز آکادمیک هنرهای‌ تجسمی موجود راهی جدی پیدا نکرد و هنرمندان‌ تحصیل کرده و با استعداد ما در شرایطی قرار گرفته‌اند که کمتر با مواریث فرهنگی و هنری خود ارتباطی عمیق‌ دارند و حتی اگر در چند جلد کتاب آموزش هنری هم با نگرشی اصولی به هنرهای ایرانی نگاه شود باید شاهد معارضه«دانش‌آموختگان دانشکده‌های‌ آکادمیک گدار فرانسوی»با آنها بوده یا انواع رنگ‌های‌ کهنه‌پرستی و گذشته‌گرایی و امثال آن‌را«نثار»نمود که حدیثی بس دردناک است و حکایت از آن حدیث‌ سفارش دهندگان دارد."