چکیده:
امروزه اطلاعات یکی از پایه های اصلی هر گونه فعالیت اقتصادی است ، به طوری که آن را دارای ارزش مالی ساخته و قابلیت صدق عنوان "مال "، بر اساس شرایط حقوقی، را مهیا کرده است . با این حال فقدان تجسم عینی اطلاعات به عنوان دارایی مثبت از یک سو و شمول حمایت های معین قانونی به برخی از اشکال معین اطلاعات که ظهور عینی یافته اند از سوی دیگر، دست اندرکاران امور تجاری را واداشته است تا، در کنار حمایت هایی که در قوانین داخلی و کنوانسیون های بین المللی وجود دارد، با تمسک به قواعد کلی حقوقی و تعهدات قراردادی برای حفاظت از این اطلاعات تلاش نمایند. از جمله این راهکارها انعقاد قرارداد حفظ اطلاعات است که در این مقاله جنبه های کلی آن مورد بررسی قرار می گیرد. پس از بررسی ماهیت ، محتوا و ضمانت اجرای نقض تعهدات مندرج در این قراردادها، این مقاله بدین نتیجه رهنمون می گردد که با وجود پذیرش اصل کلی حاکمیت اراده در حقوق ایران و پذیرش شروط مشروعی که در ضمن عقود مختلف میان طرفین مورد توافق قرار می گیرد،حمایت های قانونی از اطلاعات به عنوان یک دارایی با کاستیهایی همراه بوده و بر این اساس نیازمند یک توسعه جدی است .
خلاصه ماشینی:
٢. این قرارداد در متون حقوقی و قراردادی تحت عناوین متعددی مورد استفاده قرار می گیرد که از جمله می توان به موارد ذیل اشاره کرد: Non-Disclosure Agreement (NDA), Confidentiality Agreement, Confidential Disclosure Agreement (CDA), Proprietary Information Agreement (PIA), Secrecy Agreement بزرگ تجاری، به ویژه شرکت های دانش بنیانی که اطلاعات به عنوان دارایی اصلی آنها شناخته می شود، روش های نظام مند و پیشرفته ای را برای حفظ اطلاعات و اسرار خود برقرار می سازند تا از خطر افشاء و بهره برداری بدون مجوز اطلاعات توسط سایر اشخاص و شرکت ها، مصون بمانند (٣١١ :١٩٨١ ,Hutter).
قرارداد ارائه اطلاعات نیز در همین راستا، در کنار تعهداتی که تحت قوانین کشورها وجود دارد، این الزام را برای طرف دیگر ایجاد می نماید تا اطلاعات در اختیار را تحت شروط آن قرارداد خاص مورد بهره برداری قرار دهد و تعهدات جانبی را در رابطه با حفظ آن رعایت نماید (١٦١ :٢٠٠١ ,Shaw) این قراردادها علی - رغم اختصار، حاوی مسائل مهم و واجد آثار حقوقی عمده ای در روابط طرفین هستند و حتی ممکن است حقوق یا تعهداتی را حتی نسبت به اشخاص ثالث ایجاد نمایند؛ این مسئله بررسی جایگاه حقوقی و قانونی آنها را ضروری ساخته است .
این معیار مفید به این معنا است که تنها اشخاصی اعم از کارمندان و مشاوران و مدیران دریافت کننده حق دسترسی به اطلاعات را دارند که بر اساس شرح وظائف کلی خود در شرکت و یا در رابطه با قراردادی خاص لازم است که اطلاعات در اختیار آنها قرار مستقل دارای ارزش اقتصادی بوده و در دسترس عموم قرار ندارد و تلاشهای معقولانه ای برای حفظ و حراست از آنها انجام شده است « قانون متحدالشکل اسرار تجاری آمریکا (Uniform Trade Secrets Act)UTSA) در ماده ١ بخش ٤ تعریف مشابهی البته با گستره ای وسیع تر را ارائه داده است .