چکیده:
در عرصه های مخابراتی، استفاده از منابع طیف /مدار در مدار ثابت زمین به دلیل محدودیت های خـاص این مدار همواره چالش برانگیز بوده است .چالش ها هم به دلیل ظرفیت محدود این مدار و هم بـه علـت ویژگی های منحصر به فرد این مدار در استفاده از آن برای مقاصد ارتباطات راه دور است .مقالـه حاضـر ضمن معرفی رژیم های فعلی تخصیص فرکانس در مدار ثابت زمـین (رژیـم مبتنـی بـر قاعـده هـر کـس زودتر آمد زودتر بهرهمندمی شود و رژیم مبتنـی بـر قاعـده برنامـه ریـزی قیاسـی )نقـاط قـوت و ضـعف شیوههای رایج در این عرصه را بررسی نموده جایگاه کشورهای در حـال توسـعه را در رونـد تکامـل و قانونمند سازی استفاده از منابع طیف /مدار روشن می سازد.
In the geostationary, The use of orbit/spectrum resources through international telecommunication policies have always been challenging. Such challenges are in the result of some existing limitations in both the GSO capacity and its unique features in telecommunication fields. This article will clarify the privileges and deficiencies of the current and main regimes (i.e. A First come first served and A Priori planning) in frequency allocation in geostationary orbit, and discuss role of the developing countries to enact in the geostationary orbit.
خلاصه ماشینی:
Planned Bands بخش سوم :رژیم های تخصیص فرکانس ازآنجاکه هیچ یک از دو شیوه تخصیص «هرکس زودتـر آمـد، زودتـر بهـره منـد مـی شـود» و «برنامه ریزی قیاسی» به تنهایی نمیتوانست تمامی معیارهای مرتبط با مفهوم دسترسـی یکسـان بـه منابع موجود در مدار ثابت زمین را در برگیرد؛ هر دو رژیم فوق برای تخصیص منابع مـداری در سرویس های ثابت ماهوارهای به کار بسته میشود: پیش از شروع این بحث لازم است ، باندهای برنامـه ریـزی شـده و برنامـه ریـزی نشـده مـورد بررسـی قـرار گیرنـد.
اتحادیۀ بین المللی مخـابرات راه دور نیازهـای ویـژه ١ کشـورهای در حال توسعه و موقعیت جغرافیای برخی کشورهای دیگر را هم مد نظر قرار داده بر این اساس بـر اساس قطعنامه شماره ٢ کنفرانس ارتباطات رادیـویی ژنـو در سـال ٢٠٠٣ تمـام کشـورها اعـم از توسعه یافته و یا در حال توسعه و توسعه نیافته با حقوق یکسان نسبت به مدار ثابت زمین میتواننـد از منابع طیف /مدار موجود در مدار ثابت زمین استفاده نمـوده ، مـاهواره هـای خـود را در مـدار ثابت زمین قرار دهند(٨٢-٧٣ :٢٠٠٧ ,Kopal Verschor ).
قواعد حقوق بین الملل از یک سو دسترسی یکسان و مساوی به منابع فضایی محـدود را حـق همه کشورها دانسته ، از سوی دیگر، ضعف این قواعد در تبیین راهکاری برای کشـورهایی مثـل ایران عملا مروج همان قاعده «هر کس زودتر آمد؛ زودتر بهرهمند میشود» گشته است و به نظر میرسد کشورهایی که توان رقابت با کشورهای پیشـرو در عرصـه هـای فضـایی را ندارنـد و یـا کشـورهایی ماننـد ایـران کـه بـه دلیـل تحـریم هـا ممکـن اسـت نتواننـد در زمـان مقـرر از منـابع تخصیص یافته بهرهبرداری نمایند؛ در این میان زیان بینند.