چکیده:
سابقه و هدف: اختلال نارسایی توجه /فزون کنشی (Attention Deficit Hyperactivity Disorder، ADHD) یک اختلال عصبی رفتاری شایع در کودکان بوده که کنش وری-روانی اجتماعی کودک را در زمینه های مختلف تحصیلی، اجتماعی و خانوادگی تحت تاثیر قرار می دهد. اختلالهای روان پزشکی زیادی به صورت همبود با این اختلال، وجود دارند که سبب افزایش شدت مشکلات بعدی در این کودکان می شود. هدف این پژوهش، تعیین تاثیر وجود اختلالهای همبود بر پاسخ به درمان متیل فنیدیت در کودکان مبتلا به ADHD بود.
مواد و روشها: پژوهش حاضر در گام اول، یک پژوهش توصیفی و در مرحله دوم، یک کار آزمایی بالینی بود. تعداد 50 نفر از کودکان سنین 12- 6 سال، مبتلا به ADHD که به کلینیک روان پزشکی کودک و نوجوان دکتر شیخ مشهد مراجعه کردند، از طریق نمونه گیری به روش پذیرش متوالی انتخاب شدند. تشخیص اختلال ADHDو اختلالهای روان پزشکی همبود، بر اساس معیارهای تشخیصی DSM-IV-TR و نیز استفاده از آزمون تشخیصی K-SADS با استفاده از مصاحبه بالینی، توسط فوق تخصص روان پزشک کودک و نوجوان انجام شد. پس از اخذ رضایت از مادران، با توجه به وزن و سن کودک، دوز مناسبی از داروی متیل فنیدیت برای آنان شروع شد و به مدت 4 هفته ادامه یافت. قبل از شروع درمان، فهرست ADHD-RS توسط مادر بیمار تکمیل و سپس بعد از 4 هفته، برای بررسی اثر درمان، آزمون مجددا توسط مادر تکمیل شد. میزان بهبودی و پاسخ دهی، بر مبنای قضاوت بالینی روان پزشک و آزمونها انجام شد. تحلیل داده های این پژوهش، توسط آزمونهای مک نمار و کای دو، با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 انجام شد.
یافته ها: از 50 بیمار مبتلا به این اختلال، 60 درصد به درمان پاسخ خوب دادند. همچنین نتایج، حاکی از آن بود که 72 درصد از آزمودنیها، حداقل دارای یک اختلال همبود بودند که از این تعداد، اختلالهای اضطرابی با 58 درصد، اختلالهای ایذایی با 54 درصد، اختلالهای تیک با 12 درصد و اختلالهای دفع با 10 درصد، بیشترین میزان همبودی را با اختلال ADHD نشان دادند. کودکان ADHD بدون اختلال همبود، در مقایسه با کودکان ADHD با اختلالهای همبود، به درمان متیل فنیدیت، بسیار بهتر پاسخ دادند (05/0p<). در بررسی میزان پاسخ دهی به این درمان در هر یک از اختلالهای همبود با ADHD، نتایج نشان داد که در اختلال اضطرابی و اختلال ایذایی، بین دو گروه پاسخ ده خوب و ضعیف، تفاوت معنی داری وجود داشت (05/0p< ) و در اختلال تیک و اختلال دفع، این تفاوت معنی دار نبود (05/0p>) و نیز بین سن، جنسیت و نوع اختلالADHD، در دو گروه با و بدون اختلالهای همبود، با توجه به پاسخ دهی به درمان، تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0p> ).
نتیجه گیری: وجود اختلالهای روان پزشکی همبود با ADHD ، منجر به تغییر پاسخ دهی به درمان متیل فنیدیت شده و میزان پاسخ دهی به این نوع درمان دارویی را کاهش می دهد. همچنین پاسخ به این نوع درمان، ممکن است وابسته به نوع اختلال همبود باشد.
Background and Aim: Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) is a common neurobehavioral disorder that affects the educational، social and familial functions of children. ADHD has many comorbid psychiatric disorders which increase the future problems in these children. This study aimed to evaluate the effect of comorbid psychiatric disorders on the response to Methylphenidate in children with ADHD.
Materials and Methods: This study was a descriptive research in the first step and a clinical trial، in the second step. Fifty children with ADHD (aged 6 to 12) referred to child psychiatry clinic of Sheikh Hospital were recruited in the study through consecutive sampling. The diagnosis of ADHD and comorbid psychiatric disorders were made by a board certified child psychiatrist based on DSM-IV-TR criteria via the clinical interview and Kiddie-Schedule for Affective Disorders and Schizophrenia (K-SADS). After obtaining informed consent from mothers Methylphenidate was started based on their age and weight and continued for four weeks. ADHD Rating Scale was completed by mothers before starting the medication and after four weeks. The level of improvement and treatment response was estimated based on test results and clinical judgment of psychiatrist. Statistical analysis was done by McNemar and chi square tests using SPSS version 19.
Results: 60% of total 50 patients with the disorder had a good response to treatment. 72% of children with ADHD had at least one comorbid psychiatric disorder.
The most common comorbidities were: Anxiety disorders in 58%، Disruptive behavior disorders in 54%، Tic disorders in 12 % and elimination disorders in 10% of children. Children with ADHD without any comorbidity had better treatment response than children with comorbidities (p<0.05). In evaluation of treatment response in each comorbidities، there were significant differences between children with good and poor response in anxiety and disruptive behavior disorders (p<0.05). These differences were not significant in tic and elimination disorders (p>0.05). Regarding treatment response، there was no significant difference between age، sex، and subtype of ADHD in children with and without comorbidities (p>0.05).
Conclusion: Presence of ADHD psychiatric comorbidities leads to changes in response to Methylphenidate and reduces the treatment response. Response to this treatment may be related to the type of comorbidities.