چکیده:
این گفتار، ترجمه ای است کهن، متعلق به دوره تیموریان، سده 7 یا 8 هجری، از رساله شرایع الدین که امام رضا(ع) در پاسخ به مامون بیان فرمود. اصل رساله در منابع حدیثی شیعی آمده و ترجمه به صورت نسخه خطی در کتابخانه ملی انگلستان بوده که برای نخستین بار منتشر می شود.
خلاصه ماشینی:
"فقه در مذهب شیعه بسم الله الرحمن الرحیم، و به نستعین، الحمد لله رب العالمین و صلوته علی خیر خلقه محمد و آله أجمعین؛ أما بعد این کلمه چند است در شرح کلمات مرتضوی امام ابن الامام علی بن موسی الرضی8 مشتمل است بر ترجمه الفاظ دربار آن حضرت و بر بعضی از دقایق که اتمام شرح آن بود و بسط و تحقیق سخن بآن شود و این اوان شروع است در مقصود بعنایت خدای تعالی؛ پس بدانکه، روایت میکند ابوعلی بن محمد بن حسین (الحسن) بن فضل (المفضل) از احمد بن علی بن حاتم و او روایت میکند از پدر خود و پدر او روایت میکند از ابوعبدالله حسن (الحسین) بن علی بن ابیالفضل (ابیالمفضل) و او روایت میکند از شیخ ابوالحسن علی بن حاتم القزوینی و او روایت میکند از علیبنجعفر شهرستانی<FootNote No="92" Text=" در نسخه &amp;quot;شهریزانی&amp;quot; است.
"/> و این ثقات روایت میکنند که مأمون خلیفه، فضل ابن سهل [را] پیش امام علی ابن موسی الرضی8 فرستاد و گفت چون تویی آیت خدای بر خلق و بحر علم و معدن علم و مفترض الطاعه، میخواهم که اصل دین را از برای من جمع کنی و ثبت فوائد از بیان توحید و حلال و حرام و فرایض و سنن؛ چون امام7 اجابت را بمقام استماع فرمود، دوات و کاغذ طلب کرد و چنین نوشت که: [باب التوحید] ـ اولین چیزی که بر تو فریضه است آنست که بیقین بدانی و بدل و زبان گواهی دهی که خدایی هست و یکیست و روشنترین دلیل بر وجود او آنست که در حال اضطرار همچنانکه در ثبت او مبتلا باشی امواج بحر محیط کل موج کالخیال و از بالا و زیر وحشت و ظلمت فرو گرفته باشد (ومن یعتصم بالله فقد هدی إلی صراط مستقیم)<FootNote No="95" Text=" سوره آل عمران، آیه 101."