چکیده:
افسانهها رخدادهای گوناگون و دریک کلام ازلیوابدی و خیروشر بین انسانها
و یا موجودات هستند که با یک. نظام شنیداریودیداری به نام زبان، از نسلی به نسل دیگر انتقال
مییابد. افسانهها متشکل از واژهء عبازات و جملاتی منت که تبدیلبه:گفتوگو میشود و به مبادله
افکار و عقاید میپردازد و خود را در داستانهاء نمایشنامهها و هر اثر ادبی دیگر جای میدهد. کارکردهای
مشابهی ازجمله سرگرمی» آموزش و ثباتبخشی به فرهناگ خودی که با عناصری چون
توالی حوادث» کشمکش, اوج» فضا سازی, انتقال فکر و اندیشه همراه است» با مخاطبان خود ارتباط
دوسویه برقرار میکند و داستان را پیش میبرد. با همه این کارکردهای مناسب و درخورتوجه در هنر
نمایش و افسانه, مقولهی زبان همواره مهجور مانده است و ما را بر آن داشت تا به گزینهای نظر اندازیم
که در فرهنگ خودی کمتر به آن توجه شده است. این پژوهش با مطرح کردن تئوری زبان و افسانه به
یکی از جنبههای دراماتیک به نام روایت میپردازد, که زبانیست نشانهشناسانه در تاریخ بشری و آنرا در
یکی از افسانههای جنوبی بهنام پریون موردبررسی قرار میدهد.
Myths are the various incidents or reflection of the struggle between good and evil in human being or creatures that transferring from one generation to another with language. Language is contains of words، phrases and sentences، that became a conversation to exchange ideas. Present in stories، plays and other literary works and similar functions such as entertainment، education and are sustainability as part of their own culture with elements such as sequence of events، conflict and climax and have two-sided communication with the audience and improve the story . But with all the appropriate functions in drama and fiction، the language is disused and caused us to look at something that is Exclusion in our culture. This research raised the theory of language and myth with a dramatic aspect (Story) that is a language in human history، in one of the South legend called ((parrioun)).