چکیده:
قرآن کریم تمایل به پوشیده بودن را از امور فطری و درونی انسان میداند که از آغاز خلقت آدم و حوا در نهاد انسان به ودیعه گذاشته شده است. خداوند در قرآن به پیامبر اسلام (ص) خطاب میکند که به مردان زنان باایمان فرمان دهد تا برای پاسداشت پاکیها و فضایل و رسیدن به کمال، نگاههای خویش را از نامحرم فروکاهند و دامان (عورت) خویش را بپوشانند و به زنان باایمان فرمان دهد که اندامها و زینتهایشان را در برابر نامحرمان آشکار نسازند و خود را با مقنعهها و چادرهایشان بپوشانند و با حفظ حریم در برابر مردان نامحرم و پرهیز از هر گونه رفتار تحریکآمیز، سلامت جامعه را پاس داشته و خود را نیز از آزارها و مزاحمتهای هوسرانان مصون و محفوظ دارند. روایات منقول از معصومان (ع) در تفسیر آیات حجاب و همچنین شان نزول این آیات نیز موید و مکمل همین معناست.
According to the holy Quran، man’s inclination towards hijab and covering is due to internal and natural characteristics bestowed up him/her since the creation of Adam and Eve. In the holy Quran، Allah tells the Prophet (pbuh) to order men and women believers not to look at strangers [nāmahram] and cover their genitals so that they can guard cleanliness and internal virtues and attain perfection. Allah also tells the Prophet to order women not to show their body and ornaments to strangers، to cover themselves with their scarves and chadors، and through distancing themselves from stranger men and simulating behaviors to safeguard society and immune themselves from harassments. The traditions narrated by the infallible Imams in relation with the interpretations of Quranic verses related to hijab emphasize on the same point.
خلاصه ماشینی:
"2-4-1-2)جمع بندی معنای غض بصر حاصل آنکه ظاهر آیة شریفه با توجه به جملة یحفظوا فروجهم نشان میدهد که مقصود از فروکاستن از نگاه (غض بصر) در اینجا، خودداری از نگاه به دامان دیگران است و معنای آیه آن است که مردان میبایست از نگاه به دامان دیگران خودداری کرده و دامان خویش را نیز بپوشانند، اما توجه به روایات وارد شده در تفسیر آیه روشن میسازد که هر چند در آیة فوق به مسأله برگرفتن نگاه از دامن و حفظ آن اشاره شده، اما این مسأله مبتنی بر یک قاعدة کلی است که مردان باایمان بایستی نگاه خویش را از محرمات الهی برگیرند که از مهمترین موارد آن نگاه به زنان نامحرم است.
در این آیة شریفه، زنان بسان مردان با همان تعابیر آیة قبل مورد خطاب قرار گرفته و فرمان داده شدهاند که چشمهای خود را فرواندازند و دامان خویش را پوشیده دارند، اما علاوه بر این دستور کلی، دستور اختصاصی برای آنان صادر شده است که آنان باید علاوه بر پوشاندن دامان، سر و گردن زیباییهای خویش را از نامحرم پوشیده دارند و تنها برای شوهران و دیگر محارم میتوانند زینتهای خویش را آشکار سازند.
بنابراین باید گفت مقصود خارجشدنی است که مناسب شأن همسران پیامبر نیست که همان خروج همراه با تبرج و خودنمایی و یا همراه با گناه و فسق و فجور باشد و زمانی که چنین معنایی اراده شده باشد، قطعا بیان یک ملاک کلی است که در آیات سورة نور به آن اشاره شد و آن پرهیز از آشکار کردن زیباییها و پرهیز از تحریکآمیزی در گفتار و عمل است و این ملاک، به طور مسلم اختصاص به زنان پیامبر (ص) ندارد و آنان به علت موقعیت ویژة خویش با تأکید بیشتری مخاطب این فرمان الهیاند."