خلاصه ماشینی:
"در این مجال،جای طرح چند سؤال است که بازی گرفتن ذهن با طرح این سؤالات،خود به معنای پیمودن نیمی از راه است: تلقی سازندگان سریال آخرین گناه از چشم برزخی،چه میزان با حقیقت آن در آموزههای اسلامی-و به خصوص مکتب تشیع-همخوانی دارد؟کارشناسان مذهبی چه تأثیری در نگاه فیلمنامهنویس و کارگردان به این موضوع خاص داشتهاند؟و از همه مهمتر؛این کارشناسان در چه مرحلهای به کار پیوستهاند؟از ابتدای نوشته شدن فیلمنامه یا در آخرین روزهای ارسال اثر برای پخش،به جهت رفع تکلیف!؟هدف از ساخت سریال دربارهء این موضوع چیست؟آیا اصولا دارا بودن چشم برزخی حسن است؟و حرف آخر اینکه آیا هر موضوع جذاب دینی بیتوجه به داشتههای رسانهای-چه سیما و چه سینما-قابل ساخته شدن است؟(به تصویرصفحه مراجعه شود) رسیدن به جواب این سؤالات در توان نگارنده و مجال ضیق این نوشتار نیست؛اما به اختصار، باید گفت که برخلاف آنچه با شنیدن اصطلاح چشم برزخی،به فکر یک فرد غیرمطلع خطور می کند،چشم برزخی از پایینترین مراتب عرفان و سیر و سلوک است که نبایست به قطب یا هدفی در تهذیب نفس بدل شود و این درست برخلاف آن چیزی است که بعد از دیدن سریال،برای مخاطب عام حاصل میگردد.
جالب آنکه سازندگان سریال با تشخیص درست فقر بصری مخاطب ایرانی در زمینهء دیدن این نوع جلوهها،در هر قسمت برای نگاه داشتن مخاطب،یک چشم برزخی رو میکردند -آن هم به مدد قرنیهء با تقوای جناب فرهاد مودت!-تا بیننده از صرافت دنبال کردن این اثر (به تصویرصفحه مراجعه شود) (1)."