خلاصه ماشینی:
"هنگامی که عباسیان در سال 132 هجری به کمک ابو مسلم خراسانی در پی خلع امویان برآمدند،و ابو العباس عبد الله بن محمد بن علی بن عبد الله بن عباس(عم پیامبر(ص))در مسجد کوفه برای خلافت خود بیعت گرفت، حرکت آنها با حالت انفجار روانی مردم که از ظلم و جور بیحد حکام ناشی بود،ایشان را در نهایت به هدف مطلوب خود رساند؛و اگرچه در اوایل عباسیان بارها دست بیعت به سوی علویان دراز کرده بودند،و حتی شعار کلی دعوت خود را«الرضا من آل محمد»یعنی رضایت به حکومت آل محمد تفسیر میکردند،اما به تدریج از تعصب خویش در اینباره کاستند و بعد از به دست گرفتن قدرت، ایشان نیز همانند دنیا خواهان همهچیز و همه کار را در برابر خود جایز شمردند،و در حقیقت این علویان بودند که همچنان به عنوان صاحبان حق غصب شده باقی میماندند و به عنوان مشکلی بزرگ در برابر عباسیان قرار میگرفتند،بنابراین دشمنی با ایشان در عصر عباسی نه تنها کاهش نیافت،بلکه افزایش قابل ملاحظهای نیز پیدا کرد و حتی عباسیان در شکنجه و تعقیب ایشان بدعتگذاران روشهای جدیدتری شدند.
(22) دربارهء آثار دعبل باید گفت از آنجا که اکثر اشعار او در هجو خلفا و مدح خاندان عصمت بوده،لذا به جهت تقیه و رعایت حال متنفذین وقت،بیشتر اشعارش کتمان شده و ثبت اوراق نگردیده است،و ارباب تألیف نیز به جهت بیم از خلفای وقت آنها را ضبط و تدوین نکردهاند؛اما افزون بر این،او دارای چند کتاب است،از جمله کتابی به نام «الواحدة فی مناقب العرب و مثالبها»؛همان طور که از عنوانش پیداست،آن را در مثالب و مناقب عرب به نگارش درآورده؛کتاب دیگری دارد به نام «طبقات الشعراء»که از کتابهای پرارزش و از مآخذ مورد اعتماد در ادب و گزارش زندگی شاعران است."