چکیده:
بسیاری از پژوهشگران به موضوع چگونگی اثرگذاری مالیات تورمی بر تخصیص منابع و رفاه[1] توجه کرده اند؛ موضوعی که تاکنون بحث برانگیز بوده است. در این مطالعه در یک الگوی رشد درون زای نئوکلاسیکی با فراغت و پول در تابع مطلوبیت و اثرات جانبی تولید چگونگی تاثیرگذاری رشد پول اسمی، به منزله ابزار تامین مالی، بر تخصیص منابع و رفاه آزمون می شود. این مطالعه، نسبت به مطالعات دیگر، از دو جنبه متفاوت است: 1. در یک الگوی بهینه یابی پویا معادلات مربوط به نسبت مصرف و مانده های واقعی پول[2] نگه داری شده به تولید ناخالص داخلی، فراغت، ذخیره سرمایه، تولید و سطح رفاه در وضعیت یکنواخت به صورت تابعی از پارامترهای الگو استخراج شده است؛ 2. در هر یک از آن ها تحلیل حساسیت نسبت به نرخ مالیات تورمی صورت می گیرد. بدون اثرات جانبی تولید نتایج حاصل از تحلیل حساسیت در وضعیت یکنواخت بیانگر آن است که با افزایش نرخ مالیات تورمی نسبت مصرف به تولید ناخالص داخلی ثابت می ماند، اما نیروی کار، ذخیره سرمایه و تولید افزایش می یابد. با کاهش نسبت مانده های واقعی به تولید و فراغت نیروی کار، سطح رفاه اجتماعی در وضعیت یکنواخت کاهش می یابد. با لحاظ کردن اثرات جانبی تولید، ذخیره سرمایه و تولید با شدت بیشتری افزایش می یابد و سطح رفاه در وضعیت یکنواخت افزایش می یابد.
How inflation taxation affects resource allocation and welfare has received a great deal of attention. So far، this debate has been controversial. In this paper we examine how nominal money growth as a means of public finance affects resource allocation and welfare in a neoclassical endogenous growth model with leisure and money in the utility function and production externality. The present study is different from other studies in two aspects: first، in a dynamic optimization model، equations related to consumption and real money balances relative to GDP، leisure، capital stock، production and welfare level in a steady state extracted in form of the parameters in model. Second، for each of them، derives sensitivity analysis regarding the rate of inflation tax.
The results obtained from sensitivity analysis indicate that in a steady state without externality of production، by increasing inflation tax rate، the ratio of consumption to GDP remains constant، but increase labor، capital stock and production. With decrease the ratio of real money balances to GDP and leisure، the level of social welfare in steady state decreases. Considering production externality، capital stock and production increase more rapidly، welfare level in steady state increases.