چکیده:
هدف: بررسی پاسخ IgA و کورتیزول بزاقی به کاهش ذخایر کربوهیدراتی بدن متعاقب فعالیت تناوبی پاروزنی در مردان قایقران رشته کایاک بود. روش پژوهش: آزمودنی ها شامل 10 مرد قایقران نخبه رشته کایاک، با میانگین سنی 2/4±18/6 سال، قد 179.2±4.07 سانتی متر و وزن 9/6±68/3 کیلوگرم بودند که در دو جلسه مجزا به فاصله حداقل 7 روز در دو آزمون شرکت کردند و مورد ارزیابی قرار گرفتند. در یک نوبت در شرایطی که سطوح گلیکوژن طبیعی بود، پروتکل فعالیت تناوبی شامل سه وهله پاروزنی به مسافت 1000 متر با فواصل استراحتی 1/5 برابر زمان پارو زدن با شدت 90% حداکثر ضربان قلب انجام شد و در نوبت دیگر، بعداز ظهر روز قبل از اجرای آزمون اصلی، به منظور کاهش ذخایر کربوهیدراتی بدن، یک آزمون پاروزنی با شدت %80 حداکثر ضربان قلب به مدت 60 دقیقه و نیز 4 وهله پاروزنی به مسافت 250 متر با شدت 90% حداکثر ضربان قلب و فواصل استراحت 1/5 برابر زمان پاروزدن انجام دادند. سپس وضعیت تغذیه آزمودنی ها کنترل شد و از آنها خواسته شد تا در شب قبل از آزمون ناشتا باشند. صبح روز بعد و پس از 12 ساعت ناشتایی، پروتکل فعالیت تناوبی اجرا شد. نمونه های بزاقی، قبل، بلافاصله و 3 ساعت پس از پایان فعالیت جمع آوری شد. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی جهت تعیین محل تفاوت و از آزمون t مستقل برای مقایسه اختلاف در شرایط طبیعی و کاهش ذخایر کربوهیدراتی استفاده شد. یافته ها: یک نوبت فعالیت تناوبی پاروزنی در شرایط سطوح طبیعی و کاهش ذخایر کربوهیدراتی موجب کاهش میزان IgA و افزایش کورتیزول بزاقی به طور معنی داری شد (0/05> P)، با این وجود تفاوت معنی داری بین پاسخ های IgA و کورتیزول در این دو شرایط مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد یک نوبت فعالیت تناوبی پاروزنی در شرایط سطوح طبیعی و کاهش ذخایر کربوهیدراتی موجب کاهش میزان IgA و افزایش کورتیزول بزاقی در کایاک رانان نخبه می شود.