خلاصه ماشینی:
"اگر به قرآن و سنت نبوی مراجعه کنیم و با دقت در آن بیندیشیم، به این نکته اذعان خواهیم کرد که تمام تعلیمات و فعالیت های تربیتی پیامبر بر این واقعیت های دینی و انسانی مبتنی بوده است; چرا که آن حضرت فطرت انسانی را پرورش می داد، مردم را به توحید دعوت می کرد، انسان را با اهداف آفرینش و هدف خلقت خودش آشنا می ساخت، با هر فرد به اندازه قدرت درک و فهمش سخن می گفت و راه رسیدن به سعادت ابدی را برایش روشن می نمود تا با اراده و اختیار خود، آن راه را برگزیند; خداوند نیز می فرماید: (إنا هدیناه السبیل إما شاکرا و إما کفورا) (انسان: 3) (ما راه را به او نشان دادیم، خواه شاکر باشد یا ناسپاس.
از آنچه گفته شد، لزوم تلفیق علم و عمل و مطابقت رفتار با گفتار مربی در تمام عرصه های تعلیم و تربیت روشن می شود و لازم است که این روش در اجرای تمام فرایند آموزش و پرورش رعایت گردد; زیرا تربیت از راه عمل، روش انبیا و شخص پیامبر اعظم(صلی الله علیه وآله) و پس از ایشان شیوه امامان معصوم(علیهم السلام) بوده و در تربیت و پرورش انسان نقش بسزا داشته است.
) بر این اساس، رفق و مدارا با متربی از شاخص های مؤثر در تعلیم و تربیت پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) است که آن حضرت نه تنها در حوزه آموزش و پرورش، بلکه در تمام صحنه های زندگی و در برخورد با مردم، شیوه نرم و ملایمت و عفو و گذشت را پیموده که قرآن کریم از آن به «خلق عظیم» یاد می کند: (و إنک لعلی خلق عظیم) (قلم: 4) (مسلما تو دارای اخلاق بزرگ و کریمانه ای هستی."