چکیده:
همراهی «مبین با قرآن» از جمله مباحث کلامی- علوم قرآنی است. قرآن به عنوان مهم¬ترین مصدر تشریع احکام، یگانه محور تردیدناپذیر همه فقهای اسلامی، اعمّ از امامیه و اهل سنت، به شمار رفته و کتاب هدایت تا روز قیامت است؛ اما بهره¬مند شدن از این امر (هدایت الاهی) مستلزم آن است که خداوند در کنار کتاب هدایت خویش، مبینی را قرار دهد که به بیان مراد الاهی بپردازد. «تبیین» در کاربرد لغوی به معنای آشکار شدن، آشکار کردن و توضیح دادن می¬باشد. اساس نظریه «همراهی قرآن و مبین» مطابق عقل و سیره عقلا بوده و آیات و روایات بر آن صحه می¬گذارند. حق بیان برای خداوند محفوظ است؛ ولی به دلیل برخورداری از معانی و مفاهیم ژرف و آموزه¬های عالی، تنها راه عقلایی برای پی بردن به چگونگی استفاده از آن، بیانات پیامبر و تبعیت مطلق از ایشان می¬باشد. وجوب اطاعت از پیامبر اکرم و اطلاق شان تبیین و تعلیم قرآن برای ایشان، دلیلی روشن بر لزوم مراجعه به تمامی بیانات ایشان در مورد قرآن در هر سطحی از بیان می¬باشد. همچنین قرآن کریم و روایات در جهت شان تبیینی پیامبر اکرم ائمه اطهار، بهویژه امام زمان را وارثان این شان تحت عناوین ذیل مطرح می¬کنند: راسخان در علم، و حاملان و صاحبان علم.
The Collaboration of an explainer with the Holy Qur’an is among theological-Qur’anic sciences discussions. The Holy Qur’an is considered as the most important source of legislation of laws، the only unquestionable axis for all Islamic scholars، both Shiite and Sunni and the book of guidance until the Doomsday. However، to benefit from this book (the Divine guidance)، it requires God to position an explainer by the side of His book of guidance، who explains the Divine’s purposes. “Explanation” in its literal sense means to unfold، reveal and explain. The foundation of the theory of “collaboration of Qur’an and the explainer” accords with the intellect and precept of the intellectuals and the (Qur’an’s) verses and traditions verify it. The right of expressing is reserved for God; but because of its profound meanings and purports، and its great teachings، the only logical way to understand the howness of using it is the Prophet’s sayings and absolute adherence to his example. The necessity of obeying the Prophet (PBUH) and the attribution of the status of explanation and teaching of the Qur’an to him is a clear reason for the need to refer to all his sayings about the Qur’an at every level of expression and decision. Moreover، the Qur’an and traditions in order to describe the explanatory dignity of the Prophet (PBUH) introduce the Pure Imams (A.S) specially the Imam of the Time as the heirs of this status under the following headings: the unshakables in knowledge، the carriers and the owners of the knowledge.
خلاصه ماشینی:
"توجه به ماده «تبیین» که در آیه مذکور به کار رفته، نشان میدهد که منظور، تنها تلاوت آیات خدا یا نشر کتابهای آسمانی نیست، بلکه مقصود آن است که حقایق آنها را آشکارا در اختیار مردم بگذارند تا به روشنی همه تودهها از آن آگاه گردند، و این حقایق روح و جان آنان را مسخر سازد و کسانی که در تبیین و توضیح و تفسیر و روشن ساختن مسلمانان کوتاهی کنند، مشمول همان سرنوشتی شوند که خداوند در این آیه و مانند آن برای علمای یهود بیان کرده است (مکارم شیرازی، 1374، ج3: 206(.
اگر تعبیر «کل شیء» با همان شمول ظاهری آن اراده شده باشد، واضح است همه افراد طبق اصول محاوره و قواعد گفتوگو قادر نخواهند بود همه چیز را از ظواهر قرآن استنباط کنند و بخش عظیمی از معارف قرآن به صورت بطنی خواهد بود و طبعا بسیاری از مطالبی که در ذهن بشر گنجانده نمیشود؛ در آن نهفته بوده و فهم آن به علمی خاص و پیچیده نیاز دارد و این علم نزد افرادی خاص است؛ چنانکه در حدیثی امام صادق( میفرمایند: من به آنچه در آسمان و زمین و ..."