چکیده:
از منظری ویژه، آموزه مهدویت، عصاره ناب تمام معارف اسلامی است که در آن، ظرفیتهای فراوان الگوگیری برای تربیت افراد برای زمینهسازی ظهور در جهت تحقق جامعه تراز اسلامی دارد. در این مسیر مناسبترین زمان برای انتقال و نهادینهسازی آموزههای دینی، بهویژه مهدویت، دوره کودکی است که ماندگاری آموزهها در این دوره به مثابه ایجاد نقشواره بر سنگ میباشد. یکی از روشهای تربیتی متناسب با این دوره که میتواند ما را در نهادینهسازی آموزههای مهدوی یاری کند، «تلقین» است که عنصر محوری آن، ایجاد باور به حقانیت آموزههای مهدوی از طریق «تکرار» میباشد. نوشتار پیشرو، عهدهدار پاسخ به چگونگی نهادینهسازی معارف مهدوی در کودکان از طریق تلقین و شبهات مربوط به آن میباشد. به همینمنظور، با پژوهشی کتابخانهای و با روش توصیفی- تحلیلی، پس از بازشناسی معنایی و جایگاهشناسی تلقین، به تبیین مراحل تهیه محتوای تلقینی پرداخته شده و در نهایت، بهرهگیری از آن، به شرط رعایت چهارچوب اجرایی و با درنظرگرفتن ویژگیهای دوران کودکی، مطلوب ارزیابی شده است. همچنین، قالبهایی نظیر شعر، قصه، نقاشی، نمایش و پرسش و پاسخ، با نمونه کاربردی برای دستیابی به مقصود، معرفی و پیشنهاد گردیده است.
From a special perspective، Messianic teachings are the pure extract of all Islamic knowledge where there are great potentialities for taking models to train people in order to pave the ground for the Appearance for the realization of a balanced Islamic society. In this way، the best time to transfer and institutionalize the religious teachings، specially the Messianic ones، is the childhood that the permanence of teachings at this period is like carving on a rock. One of the training methods appropriate to this period، which can help us institutionalize the Messianic teachings، is the inculcation، the central element of which is creating a belief in the truth of the teachings of Messianism via “repetition”. The current article is responsible to answer the howness of institutionalization of the Messianic teachings in children through inculcation and its related doubts. For this purpose، with a library-based method and with a descriptive-analytic approach، and after recognizing the meaning and place of inculcation، we explain the stages of producing inculcation contents، and finally benefiting from the inculcation is evaluated as appropriate on the condition that the administrative framework is observed and the characteristics of childhood period are considered. Moreover، we introduce and suggest forms such as poetry، story، drawing، presentation، questions and answers with a practical example to achieve this goal.
خلاصه ماشینی:
"با بهرهگیری از معانی لغوی و اصطلاحی یادشده، تعریف و نکاتی برای تلقین ارائه میگردد که گویای معنای مورد نظر در این نوشتار است: تلقین، یعنی ایجاد و تقویت باور در خود یا دیگری از طریق تکرار نظاممند محتوای تلقینی، در قالبهای متنوع، متناسب با حیطه شناختی و عاطفی و Doctrine.
پاسخ اصل تحقیقیبودن عقاید، لزوم توجه به تربیت عقلانی و پرهیز از تحمیل عقیده، اموری هستند پذیرفته شده و غیرقابل انکار؛ اما برای تلقین دو گونه قابل تصور است: الف) تلقینآسیبزا در فرآیند آموزش اگر تلقین، بهعنوان محور تربیت دینی و روشی برای آموزش معارف مهدویت استفاده شود؛ بدون بیان پشتوانههای فکری و استدلالی و عدم توجیه شناختی نسبت به آنها، آثار منفی جبرانناپذیر یا دیراصلاح، مانند تعصب بیجا را بهدنبال دارد.
این نکات در فضای تربیتی کودک نیز مطرح است؛ لکن با قالبی متناسب با دوره کودکی در واقع، مربی مهدویت، در مرحله آموزش، استدلالهای کودکانه و قابل فهم را برای کودکان بیان میکند و ضمن آن، اندیشه و عاطفه آنان را به سمت باورهای مهدوی سوق میدهد.
نتیجه گیری با توجه به ضرورت نهادینهسازی آموزههای مهدوی در کودکان و همچنین جایگاه تلقین در تعالیم تربیتی؛ میتوان از روش «تلقین» که عنصر محوری آن، باورسازی از طریق تکرار نظاممند است، برای ایجاد و تقویت باورهای مهدوی در کودکان بهره برد؛ به گونهای که کودک از آسیبهایی همچون تحمیل و اجبار بر پذیرش آموزه مهدوی و بیتوجهی به تربیت عقلانی وی محفوظ بماند."