چکیده:
هدف این پژوهش بررسی اثربخشی معنادرمانی گروهی بر احساس تنهایی زنان سالمند مقیم سرای سالمندان بود. نمونه از بین تمام زنان سالمند مقیم سراهای سالمندان شهرستان شهریار با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی دردوگروه آزمایشی و گواه گمارده شدند. سپس گروه آزمایش در ده جلسه دو ساعته (دو جلسه در هفته) معنادرمانی گروهی شرکت کردند و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. ابزارگردآوری اطلاعات، مقیاس تجدیدنظر شده احساس تنهایی (راسل و همکاران،1980) بود و برای تجزیه و تحلیل داده ها ازآزمون کواریانس استفاده شد. یافته های این مطالعه نشان داد که معنادرمانی گروهی، احساس تنهایی را در گروه آزمایشی به طور معناداری کاهش داده است (001/ 0>P). باتوجه به این مطالعه می توان گفت معنادرمانی گروهی بر کاهش احساس تنهایی زنان سالمند موثر است. بنابراین پیشنهاد می شود درمان هایی ازاین دست برای ارتقای سلامت روان سالمندان استفاده گردد.
The purpose of this study was to determine the effectiveness of group logotherapy on the sense of loneliness of elderly women resident in nursing homes. The sample was selected from all elderly women resident in nursing homes in Shahriyar County using convenience sampling and then participants were randomly assigned to an experimental and a control group. Then the experimental group received 10 sessions of group logotherapy for 5 weeks (a two-hour session، twice a week) while the control group did not receive any intervention. Our data collection instrument was the Revised Loneliness Scale (Russell et al،1980) and a covariance was used for data analysis. The findings of this study showed that group logotherapy significantly decreased the sense of loneliness in experimental group (P<0/001). Accordingly، we can say that group logotherapy is effective in reducing the sense of loneliness of elderly women and so professionals can apply treatments of this kind to promote mental health of the elderly.
خلاصه ماشینی:
باتوجه به این مطالعه میتوان گفت معنادرمانی گروهی بر کاهش احساس تنهایی زنان سالمند مؤثر است.
احساس تنهایی، زنان سالمند، معنادرمانی The Effectiveness of Group Logotherapy on the Sense of Loneliness of Elderly Women Resident in Nursing Home Shayesteh Zanjiran.
psychology Research institute for endocrine science Shahid Beheshti university of medical science Abstract The purpose of this study was to determine the effectiveness of group logotherapy on the sense of loneliness of elderly women resident in nursing homes.
فخار، نوابینژاد و فروغان (1387)، در مطالعۀ خود (18 بانوی سالمند 65سال و بالاتر ساکن آسایشگاه کهریزک) نشان دادند که مشاورۀ گروهی با رویکرد معنادرمانی موجب افزایش سطح سلامت روان، کاهش میزان اضطراب و فشار روانی و نیز کاهش اختلال در کنش اجتماعی زنان سالمند گردید، اما در کاهش میزان شکایات جسمانی و افسردگی آنها تأثیر چشمگیری نداشته است.
لذا این مطالعه، با هدف پاسخگویی به سؤال آیا معنادرمانی گروهی بر کاهش احساس تنهایی زنان سالمند مقیم سرای سالمندان تأثیر دارد؟، طراحی و اجرا گردید تا زمینهای را جهت توسعۀ دانش مربوط به حوزۀ سالمندی فراهم کند.
از آنجا که این فرضیه به دنبال بررسی اثربخشی معنادرمانی گروهی بر احساس تنهایی سالمندان است و یک طرح نیمهآزمایشی پیشآزمون ـ پسآزمون با گروه گواه بود، برای تحلیل نتایج از تحلیل کوواریانس استفاده شد.
بر اساس یافتههای جدول 2، فرضیۀ پژوهش تأیید گردید و نتایج نشاندهندۀ اثربخشی معنادرمانی گروهی بر احساس تنهایی زنان سالمند ساکن در سرای سالمندان است.
یعنی 89 درصد واریانس نمرات پسآزمون (کاهش احساس تنهایی) مربوط به مداخلۀ معنادرمانی گروهی بوده است.