چکیده:
امروزه تعریف فقر از فقر درآمدی فراتر رفته و مقولاتی همچون عدم دسترسی به آموزش و بهداشت، فرصتهای برابر، محرومیت از قابلیتهای فردی و اجتماعی از جمله عدم برخورداری از آزادیهای سیاسی و اجتماعی، نبود امکان برخورداری از مشارکت در نهادهای اجتماعی و نقض حقوق مدنی گسترش یافته است. در همین راستا راهکارهای کاهش نابرابری و فقر نیز گستردهتر شدهاند و در کنار سیاستهای مستقیم کاهش فقر و ارائه خدمات عمومی، راهکارهای دیگری نیز برای کاهش نابرابری و فقر در سالهای اخیر مطرح شده است. دیدگاه نهادی، رویکردهای جدیدی را برای کاهش نابرابری و فقر ارائه میدهد. این مقاله با بررسی مختصر سه رویکرد در کاهش فقر، یعنی سیاستهای کاهش فقر، خدمات اجتماعی و عوامل نهادی؛ راهکارهای نهادی از قبیل رشد به نفع فقرا، سرمایه اجتماعی، سازمانهای مردمنهاد و اصلاح نهادهای عمومی را جهت کاهش فقر بررسی میکند.
Definition of poverty، nowadays، has gone beyond income poverty and extended to categories such as lack of access to education and health، equal opportunities، privation of social and individual capabilities، including the lack of political and social freedom، Lack of enjoyment of participation in social institutions، violation of civil rights. Inequality and poverty reduction strategies have also been broadened reciprocally، in recent years، besides the direct policies of reduction of poverty and Public services، other solutions to reduce inequality and poverty have been proposed. In this regard، institutional perspective offers new approaches for reduction of inequality and poverty . In this article، with a brief review of the three approaches، institutional strategies for reducing inequality and poverty are presented.
خلاصه ماشینی:
"بر این اساس سه رکن راهبرد کاهش نابرابری و فقر بانک توسعه آسیا عبارتند از: رشد اقتصادی پایدار به نفع فقرا توسعه اجتماعی شامل توسعه سرمایه انسانی، سرمایه اجتماعی و حمایت اجتماعی مدیریت اقتصاد کلان و حکمرانی خوب بانک جهانی نیز در گزارش توسعه جهانی سال 2000 مبارزه با فقر را در یک چارچوب تحلیلی جدید با تمرکز روی حکومت و نهادها ارائه میکند و سه محور اساسی برای کاهش فقر را بهبود فرصتها، تسهیل توانمندسازی و افزایش امنیت قرار میدهد.
در ادامه مبانی نظری با رویکرد تبیین اثر نهادها بر عملکرد اقتصادی و توزیع منابع بیان خواهد شد و بعد از آن به بررسی نقش سیاستهای مستقیم کاهش فقر، خدمات اجتماعی عمومی و همچنین عوامل نهادی (شامل نهادهای سیاسی و اجتماعی و فرهنگی) به عنوان سه راهکار کاهش فقر میپردازیم.
حتی اگر دسترسی جغرافیایی به خدمات اجتماعی برای فقرا و غیرفقرا یکی باشد، در مناطق شهری هزینه بالای به دست آوردن این خدمات به -مطالعات بسیاری به بررسی اثر بهداشت و آموزش روی توسعه انجام شده است، نظیرPscharapolous & Woodhall 1985, Schultz 1988; Strauss 1986; Deolalikar 1988; Sahn & Alderman 1989 عنوان یک عامل بازدارنده در استفاده فقراست (Asian Development Bank, 2010).
در این مطالعه نقش نهادهای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در کاهش فقر بررسی شده و راهکارهایی همچون رشد به نفع فقرا، افزایش سرمایه اجتماعی، استفاده از سازمانهای مردمنهاد به عنوان واسطههایی برای کاهش فقر و اصلاح نهادهای عمومی در راستای کاهش فقر، مورد بررسی قرار گرفت."