چکیده:
سلامت معنوی به عنوان یکی از ابعاد چهارگانه سلامت شناخته شده است و سازمان جهانی بهداشت از کشورهای عضو خواسته است که برای تامین ، حفظ و ارتقای این بعد از سلامت تلاش نمایند. مطالعات نشان دهنده آن است که متاسفانه صاحبان حرف پزشکی در طی دوران تحصیل در دانشکده های پزشکی و پیراپزشکی با مفاهیم و شاخص های سلامت معنوی آشنا نمیشوند. از این رو در ارائه خدمات بهداشتی درمانی، از رسیدگی به بعد سلامت معنوی احتراز مینمایند. در حالی که دیدگاه پزشکی کل نگر بر پرداختن صاحبان مشاغل پزشکی به همه ابعاد سلامت شامل سلامت معنوی، جسمی، روانی و اجتماعی تاکید دارد. از این رو مطالعه حاضر به مروری بر مراقبت های پزشکی در حیطه سلامت معنوی و راهکارهای آن میپردازد.
خلاصه ماشینی:
"به طور یقین ، برای کسانی که طب را به آن نحوه فرا گرفته اند، بسیار دشوار است که اهمیت ارتباط بین بعد سلامت معنوی با سایر ابعاد سلامت و لزوم ورود آن در آموزش پزشکی و مراقبت های بهداشتی درمانی را به سادگی درک کنند، چراکه اساتید آن ها برای دهه های متوالی فقط به بعد جسمی انسان توجه کرده اند و بهبودی مستمر و طولانیمدت در همه ابعاد انسانی در زمره اهداف پزشکی آن ها نبوده است ، ولی شواهد علمی جدید که در قالب ارائه مقاله تحقیقاتی و کتب ارزنده علمی ارائه شده اند، ارتباط تنگاتنگ و تأثیرگذار سلامت معنوی با سایر ابعاد سلامت یعنی سلامت جسمی، اجتماعی و روانی را به وضوح نشان میدهند.
) ـ آیا دین و معنویت برای من اهمیت دارد؟ ـ آیا به خداوند اعتقاد دارم ؟ ـ آیا در مراسم مذهبی شرکت میکنم ؟ ـ آیا نماز میخوانم ؟ ـ آیا اعتقاد دارم که مراقبت سلامت معنوی، رکن عمده ای از مراقبت های بهداشتی درمانی است ؟ ـ چه توانمندی به عنوان ارائه دهنده خدمات سلامت معنوی دارم ؟ ـ چه موضوعاتی را باید تقویت کنم تا بتوانم خدمات سلامت معنوی مؤثر و مفیدی را ارائه دهم ؟ بدیهی است کسی میتواند مراقبت های سلامت معنوی را به طور مطلوب به بیماران ارائه دهد که خود از سطح سلامت معنوی بالایی برخوردار باشد، بینش و نگرش و عملکرد او در ارتباط با خالق ، با خویشتن ، با افراد دیگر و جامعه پیرامون در سطح عالی باشد و نیز توانمندی لازم برای ایجاد ارتباط با دیگران و استفاده از روش های صحیح نظری و عملی را احراز کرده باشد.
یک بررسی نشان داد که ٧٧% بیماران نیاز دارند که به سلامت معنوی آن ها در مجموعه مراقبت های پزشکی توجه شود، (آناندرجاه و همکاران ١٧، ٢٠٠١ م ."