چکیده:
امامت ، استمرار نبوت و لطفی از جانب خدای متعال است . امامت جز با تصریح خداوندی تحقق نمیپذیرد و مردم در تعیین امام معصوم نقشی ندارند. امامت یکی از اصول بنیادی دین است و ایمان راستین جز با باور به بایستگی آن شکل نمیگیرد. امام، کسی است که خداوند متعال او را، پس از پیامبر به عنوان هدایتگر بشر برگزیده و باید از گناه و ناراستی، پاک و معصوم و به اذن خدا، از جهان غیب آگاه باشد. امام، نمونه کامل انسان و دارای برترین درجه کمال و فضیلت است و از آنجا که به یاری حق، همه گفتارها و رفتارهای او نشان از راهی خدایی دارد، پیروی از وی بر همه مردم لازم و بایسته است . بر این اساس در نوشتار حاضر با روش تحلیل اسنادی به تبیین روایی نقش و جایگاه امامت از دیدگاه امام رضا(ع) و دلایل وجوب ولایت پذیری از امام معصوم و ولی امر زمان پرداخته شده و نتایج در قالب بررسی ضرورت وجود امام، شرایط و ویژگیهای امام، نحوة انتخاب امام، چگونگی رسیدن به مقام امامت ، راههای اثبات امامت از دیدگاه امام رضا(ع) و نیز دلایل وجوب ولایت پذیری از امام معصوم و ولی امر زمان بیان شده است .
خلاصه ماشینی:
"امام رضا(ع ) در مقابل ناصبی ها، واقفیه ، زیدیه و فرقه های منحرف از شیعه و فرقه های کلامی اهل سنت مثل اهل حدیث و معتزله ، روایت هایی را که از پیامبر(ص ) دربارة دوستی و ولایت ، امامت و برتری و وجوب اطاعت امیرمؤمنان (ع ) بود، مطرح و تشریح می فرمودند و بیشتر این مباحث در فرصت استثنایی حضور ایشان در مرو به وجود آمد که حضرت توانستند اصل امامت را مطرح و امامت و حجت بودن خود بر اهل زمان را به صراحت بیان کنند، چنان که در حدیث سلسلة الذهب ، پس از بیان توحید، مسئلۀ امامت خویش را مطرح و خود را از شرایط ورود به حصن الهی دانستند و مردم گمان می کردند پس از توحید، نبوت و بعد از آن خلافت راه درستی است که انتخاب کرده اند.
اگر سؤال شود که آیا ممکن است همان گونه که انسان ها، فرزندان و خویشاوندان خود را به دلیل نسبت های خانوادگی بر دیگران ترجیح می دهند و گاه در این راه حقوق و فضائل دیگران را نادیده می گیرند، خداوند هم فقط به خاطر خویشاوندی اهل بیت (ع ) با پیامبرش آنان را مورد توجه ویژه قرار داده و محبت ایشان را بر مردم واجب کرده باشد؟ نسبت دادن چنین مطالبی به خداوند، دور از ساحت قدس الهی است ، زیرا خداوند با هیچ انسانی خویشاوندی ندارد."