چکیده:
مقالهای که میخوانید مربوط به حس فطری کنجکاوی و جستوجوگری در کودکان است که در تعالیم اسلامی «حقیقتجویی» نامیده میشود. این حس در همه کس وجود دارد ولی کسانی که از آن استفاده بیشتر میکنند و به بررسی، مطالعه و تحقیق و کاوشگری بیشتری میپردازند. گسترة بیشتری از این حس را در خود شکوفا میکنند. چه نیکوست که فرصتهای مناسبی در اختیار کودکان بگذاریم تا این حس خدادادی خود را ارضا کنند و همواره طعم لذت کشف و تجربه کردن را به آنان بچشانیم
خلاصه ماشینی:
"حافظ خود حقیقی را که عارفان، زاهدان، سالکان همواره در پی کشف آناند، جام جهاننما میداند؛ همان گمشدهای که افراد خود آن را دارند اما از بیگانهاش میطلبند: سالها دل طلب جام جم از ما میکرد وانچه خود داشت ز بیگانه تمنا میکرد گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است طلب از گمشدگان لب دریا میکرد مشکل خویش بر پیر مغان بردم دوش کو به تأیید نظر حل معما میکرد دیدمش خرم و خندان قدح باده به دست و اندر آن آینه صدگونه تماشا میکرد گفتم این جام جهان بین به تو کی داد حکیم گفت آن روز که این گنبد مینا میکرد بیدلی در همه احوال خدا با او بود او نمیدیدش و از دور «خدایا" میکرد این همه شعبدة خویش که میکرد اینجا سامری پیش عصا و ید بیضا میکرد گفت آن یار کزو گشت سردار بلند جرمش این بود که اسرار هویدا میکرد فیض روحالقدس ارباز مدد فرماید دیگران هم بکنند آنچه مسیحا میکرد گفتمش سلسلة زلف بتان از پی چیست گفت حافظ گلهای از دل شیدا میکرد به قول استادم، دکتر علی رافعی، در کلاس مثنوی «جام جهانبین همان حقیقت انسان است یا خود واقعی در آغاز خلقت، همان انسان الهی که روح خدا در آن دمیده شده، همان انسانی که تمام هستی در او منعکس است ولی اجتماع و خودش با آمیختن نفس به منیتها، آلودگیهایی در آن بهوجود آورده که اصالت وجودی انسان را پوشیده است»."