چکیده:
در تحقیق حاضر سعی گردیده ضمن ارایه یک برنامه حرکت درمانی علاوه بر تعیین وضعیت نیروی عضلات عمل کننده بر زانوها سرعت بهبودی نمونه ها و توانائی آنها در انجام تمرینات ویژه مورد ارزیابی قرار گیرد لذا تعداد 20 نفر از افراد بستری شده که تحت عمل جراحی زانو قرار گرفته اند در گروه سنی مشابه جهت مطالعه انتخاب گردیدند. این بیماران مجموعا 2 ماه تحت برنامه درمانی قرار داشته به گونه ای که گروه تجربی برنامه درمانی خود را بر اساس شیوه ارایه شده از سوی محقق اجرا نموده و گروه شاهد صرفا به انجام برنامه¬های درمانی بیمارستان و نیز اجرای برنامه های فیزیوتراپی پرداختند. نتایج حاصله نشان داده است که روند بهبودی گروه تجربی در دستیابی به توانایی فعالیت با دوچرخه ثابت و جمع نمودن زانوی خود در زاویه 80_75 درجه سریع تر بوده است قدرت عضلات چهار سر رانی نمونه های گروه تجربی پس از 50_40 روز از عمل جراحی 61 کیلوگرم و در گروه شاهد فقط 52.7 کیلوگرم بوده است. شروع فعالیت راه رفتن و دویده آهسته در مورد گروه تجربی در زمینه شروع راه رفتن 1.7±14.3و در گروه شاهد 6.1 ±15.2روز پس از عمل جراحی بوده و این میزان برای آغاز مرحله دویدن آهسته برای گروه تجربی 6.3±26.4 و در گروه شاهد 6.1±15.2روز پس از عمل جراحی بوده و این میزان برای آغاز مرحله دویدن آهسته برای گروه تجربی 6.3±26.4و برای گروه شاهد 2.8±35.4روز پس از عمل جراحی بوده است. زمان انجام تستهای حرکتی و مقایسه دو گروه در کسب این توانایی نیز نشان می دهد که 98.3 درصد از افراد گروه تجربی این توانایی را حداکثر تا 2 ماه پس از عمل جراحی کسب نمودند. در حالیکه این میزان در گروه شاهد در مدت زمان مشابه برابر با 81.5 درصد بوده است
خلاصه ماشینی:
"نتایج حاصله نشان دادند که برنامه حرکت درمانی ارائه شده نه تنها در بهبود آسیبدیدگان موثر بوده بلکه سرعت دستیابی به این بهبودی را نیز افزایش داده است هرچند که در این مورد بایستی به این نکته توجه داشت که اجرای برنامه حرکت درمانی به تنهائی و صددرصد عامل تسریعبخشی بهبود اندام آسیبدیده نبوده است چراکه در این میان عواملی چون استفاده از داروها،یا درصد آسیبدیدگی و نیز برخی از مکانیزهای درمانی چون فیزیوتراپی تحت کنترل قرار نگرفتند لیکن نتایج حاصله ناشی از معنیدار بودن اثربخشی این برنامه بوده است به طوری که پس از قریب 2 ماه اجرای برنامه ورزش درمانی در 3 مرحله زمانی متفاوت نتایج حاصله از اجرای تستهای قدرتی و سرعتی ،نشستن بر روی یک پا تستهای حرکتی(ایستا)،آغاز مرحله دویدن آهسته و پیش از آن راه رفتن و نیز قدرت انقباضی عضله چهار سر رانی و نیز سرعت انقباضی آن و در نهایت توانایی بیمار در جمع و باز کردن زانو پس از عمل جراحی حاکی از آن است چنانچه در کنار سایر برنامههای درمانی بتوان با تحت کنترل درآوردن فعالیتهای حرکتی از یک سو و نیز ارائه برنامه حرکتی متناسب با شدت و نوع آسیبدیدگی از سوئی دیگر و در نهایت بهره گیری از دستگاههای تمرینی در کنار حرکات معمولی و بدون استفاده از آب بعنوان یک محیط درمانی متناسب،میتوان امیدوار بود که بیماران آسیبدیده در یک محیط سرشار از حرکت و به دور از جنبههای درمانی صرف سرعت بهبودی خود را تسریع بخشند."