چکیده:
نیایش های صحیفه ، تنها نمود «عشق »، «نیاز» و «خواستن » انسان در برابر پروردگار نیست ، بلکه دو بعد اساسی دیگر، یعنی؛ «آگاهی» و «پایداری» نیز در آن نهفته است . این دو محور، بیانگر مسئولیت الهی و بصیرت اجتماعی و سیاسی امام (ع ) در برابر جامعه ستمدیده و ناآگاه و نظام سیاسی ستمکار و فریبکار است . امام (ع ) در این رویکرد، نمونه بارز مجاهدی است که در روزگار استبداد اموی، فلسفه نیایش را شناخته و از آن به عنوان سنگر پایداری و جهاد و ابزاری جهت نقد حاکمیت و اصلاح جامعه استفاده نموده است . این پژوهش بر آن است تا با رویکرد پایداری و بهره گیری از روش توصیفی- تحلیلی به بررسی بن مایه ها و مصداق های استقامت در صحیفه بپردازد. یافته اساسی آن نیز در این نکته ، نهفته است که نیایش های صحیفه ، پیوندی ناگسستنی با مفهوم استقامت و پایداری دارد و این مفهوم در مصداق های گوناگون تجلی یافته است .
خلاصه ماشینی:
"تا جایی که هر چه دربارة دشمنان توحید، اراده کرده بود با پایداری به دست آورد: «و هاجر إلی بلاد الغربۀ و محل النأی عن موطن رحله ، و موضع رجله ، و مسقط رأسه ، و مأنس نفسه ، إرادة منه لإعزاز دینک ، و استنصارا علی أهل الکفر بک ، حتی استتب له ماحاول فی أعدائک » (همان : ٤٢) در این روند، تنها بر خداوند یگانه ، توکل نموده و تنها از او یاری می جست : در حالی که در ضعف خود از او نیرو می گرفت به جنگ کافران برخاست و در پایگاه دیارشان با آنان مبارزه و جهاد نمود تا فرمان حق آشکار گردد و کلمه اش برتری مییابد: «فنهد إلیهم مستفتحا بعونک ، و متقویا علی ضعفه بنصرک فغزاهم فی عقردیارهم ، و هجم علیهم فی بحبوحۀ قرارهم ، حتی ظهر أمرک، و علت کلمتک » (همان ) از این رو، میتوان دریافت که امام (ع ) با فراخوانی و یادآوری تلاش های پیامبر گرامی اسلام در مسیر رسالت ، بر آن است تا سنت های دینی و باورهای اصیل مذهبی را در میان مردم یادآوری نماید و حس و اندیشۀ مبارزه و مقاومت را در میان آنان برانگیزاند؛ زیرا رسول گرامی اسلام ، نمونۀ کامل رادمردی و مقاومت در راه اسلام بوده است ."