چکیده:
یکی از آسیبهای شایع مفصل مچ اسپرین مچ پاست. اسپرین مکرر و مزمن تعادل را دچار اختلال میکند. توانبخشی ناکافی زمینۀ بروز آسیب مجدد را فراهم میکند و بیثباتی مزمن مچ پا را در پی خواهد داشت. در این مطالعۀ نیمهتجربی 30 زن دچار اسپرین مزمن مچ پا شرکت کردند و تصادفی به سه گروه تمریندرمانی در آب، خشکی و کنترل تقسیم شدند. درد، عملکرد حرکتی، تعادل ایستا و پویا پیش و پس از دورۀ تمرینی اندازهگیری شد. تجزیهوتحلیل دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS-21 انجام گرفت. سطح معناداری نیز 05/0 در نظر گرفته شد. هر دو گروه تمرینی در مقیاسهای درد، عملکرد حرکتی، تعادل ایستا و پویا تفاوت معناداری را پس از هشت هفته تمریندرمانی نشان دادند (05/0P
خلاصه ماشینی:
در مطالعة تارانگ و همکاران (٢٠١٤) تمرینات تعادلی به مدت چهار هفته روی مبتلایان به بی ثباتی عملکردی مچ پا انجام گرفت و نتایج پس از اتمام دورة تمرینی حاکی از اثربخشی تمرینات در کاهش بی ثباتی مچ پا و بهبود حس عمقی مفصل مچ پا در بیماران بود (٤١)، بن موسا و همکاران (٢٠١٣) نشان دادند تمرین های حس عمقی به طور مؤثر می تواند با افزایش کنترل وضعیتی و عضلانی ، موجب بهبود ثبات در مچ پای ناپایدار شود (٦).
همچنین با توجه به نتایج متناقض محققان در زمینة اسپرین مچ پا و نقص های عملکردی ، هدف از این مطالعه مقایسة میزان اثربخشی یک برنامة تمرینی بر بهبود درد، عملکرد، تعادل ایستا و پویا در مبتلایان به اسپرین مزمن مچ پا در دو محیط آب و خشکی است .
همچنین براساس نتایج به دست آمده از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه در جدول ٣ بین درد مبتلایان به اسپرین مزمن مچ پا در پس آزمون تفاوت معناداری مشاهده شد که نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد میزان درد آزمودنی هایی که در آب و خشکی تحت درمان قرار گرفته اند، نسبت به آزمودنی های گروه کنترل کاهش یافته است (٠٠٠٠=P).
مقایسة فاکتورهای مورد بررسی در مبتلایان به اسپرین مزمن مچ پا با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یکسویه ( به تصویر صفحه مراجعه شود)بحث و نتیجه گیری نتایج مطالعة حاضر نشان داد اجرای هشت هفته تمرین مداوم موجب بهبود درد، عملکرد حرکتی ، تعادل ایستا و پویای آزمودنی ها شد، درحالی که در گروه کنترل تغییرات معناداری مشاهده نشد، اگرچه مقایسة نتایج بین دو گروه تمرینی تفاوت معناداری را نشان نداد.