چکیده:
در پژوهش حاضر، مقولۀ خشونت کلامی در نمایشنامۀ هاملت با سالاد فصل در چهارچوب نظریه گفتمانی مالکین (2004) مورد بررسی قرار گرفته است. مالکین در بررسی خشونت کلامی، شاخصهایی ششگانه معرفی میکند که بهواسطة آنها زبان کنشگری خشونتبار شناخته میشود. هدف اصلی این پژوهش، معرفی و کاربست نگرهای زبانشناختی در تحلیل گفتمان خشونتآمیز دراماتیک است. در متون نمایشی (همچون دیگر متون ادبی)، شخصیتها توسط زبان خلق میشوند؛ تحت استیلای قوانین حاکم بر آن پرورش مییابند؛ گاهی توسط آن مورد تعرض قرار میگیرند و در نهایت دگرگون میشوند. نظر به اینکه شکلگیری شخصیتهای نمایشی بر پایه دیالوگهایشان شکل میگیرد، مطالعة علمی خشونت کلامی به عنوان یکی از مؤلفههای کلام دراماتیک در این نوع ادبی ضروری به نظر میرسد. پژوهش حاضر بر پایة نظریة مالکین (2004) در مورد الگوهای خشونت کلامی در درام، با رویکردی گفتمانی به بررسی این الگوها در نمایشنامه هاملت با سالاد فصل اکبر رادی میپردازد، و تلاش میکند تا مؤلفههای غالب در گفتمان خشونتآمیز شخصیتهای این نمایش را ارائه کند.
خلاصه ماشینی:
در این راستا، نمایش نامة هاملت با سالاد فصل (١٣٨٧) نوشتة اکبر رادی (١٣١٨- ١٣٨٦) به عنوان اثری که سرشار از خشونت کلامی است ، می تواند نمونة مناسبی برای بررسی کاربرد خشونت در کلام دراماتیک و بررسی کاربرد زبان در سازوکارهای روابط قدرت، میان قشرهای متفاوت جامعه به شماررود.
براین اساس، نوشتار حاضر با روش تحلیلی ـتوصیفی ، درصدد یافتن پاسخ برای پرسش هایی از این قبیل است : زبان چگونه می تواند به سوژه حمله کند و فردیت وی را دچار تغییر و بازآفرینی کند؟ زبان چگونه حامل ابزارهای ایدئولوژیک اجتماعی است و این ابزارها با چه هدفی بر فرد اعمال می شود؟ روابط قدرت میان قشرهای متفاوت چگونه ازراه خشونت کلامی شکل گرفته و تحمیل می شوند؟ خشونت و تهاجم کلامی در روند شخصیت پردازی چه نقشی ایفا می کند؟ 465J"AeL gaVutaraeng rld g'uaavgaen garde" 1956) 7Verbal iolence ContemporaryDrama 2004) از پژوهش های صورتگرفته در این زمینه ، می توان به مقالة «از ابرسوژه تا ناسوژه، بررسی جلوههای متناوب قدرت در نمایش نامة سیاها اثر ژان ژنه » (رحیمی جعفری و شعیری، ١٣٨٩) اشاره کرد؛ ازنظر نوآوری در پژوهش ، می توان گفت که مقالة حاضر به چگونگی تشخیص و تفسیر خشونت کلامی به طورعملی در متون نمایشی می پردازد و با پژوهش های پیشین ازاین جهت تفاوت دارد که در آنها خشونت کلامی محدود به حوزة ادب (١٩٨٧ ,Levinson &Brown ) و بی ادبی ١٩٩٦ ,Culpeper) (٢٠٠٥& است .